İngiltere’deki Türk dernek, vakıf ve benzeri sivil toplum kuruluşları için yeni bir fırsat doğdu. Bu fırsatı doğuran neden Türkiye-Avrupa Birliği ilişkileri. Avrupa Komisyonu en son yayınladığı raporda AB ile aday ülkeler arasında sivil toplum kanalıyla bir köprü oluşturulması gereği üzerinde duruyor. Bu amaca yönelik projelerin desteklenmesi için kırk milyon Euro’luk bir kaynak ayrılmasına karar verilmiş. Türkiye-Avrupa Birliği ilişkilerine katkıda bulunmak isteyen sivil toplum kuruluşlarına, uygulayacakları projeler için kesenin ağzını açmış durumda AB Komisyonu.
Sivil toplum kuruluşlarından beklenen şey AB’yi Türkiye’de tanıtmak, Türkiye’yi de AB ülkelerinde tanıtmak ve böylece farklı kültürler, diller ve uygarlıklar arasında köprü kurulmasını sağlamak. Resmi kurumların çalışmaları genellikle yetersiz kalıyor bu konuda. Özellikle sokaktaki insana ulaşmada, okullarda gençlere bilgi aktarmada, medya ve sivil kuruluşları etkilemede resmi kurumların yapamadığını ancak sivil toplum örgütleri yapabiliyor. Bunun farkına varan AB Komisyonu, hem Türkiye’de olumlu bir AB imajı yaratmak hem de Türkiye’nin AB’deki imajını daha olumlu hale getirmek ve halkın Türkiye’nin üyeliğini desteklemesini sağlamak için sivil toplum kuruluşlarını göreve çağırıyor.
İngiltere’deki Türk sivil toplum kuruluşlarına işte bu noktada ciddi görevler düşüyor. Hemen belirtmekte yarar var ki artık yüzlerce sivil toplum kuruluşumuz var. Bunların bir kısmı tabela dernekleri ama bir kısmı da uzun yıllardır Türk toplumuna hizmet ediyor. Kendini yenilemek, faaliyet alanlarını genişletmek, sadece ulusal değil aynı zamanda uluslar arası nitelikte iş yapmak isteyen kuruluşlar için yeni bir fırsat kapısı açılıyor. Yukarıda da bahsedildiği gibi kırk milyonluk bir finansal kaynak ayrılmış durumda. Türk kültürünü ve Türkiye’nin çağdaş birikimlerini Avrupa ve İngiltere halkına anlatmak, doğrusunu söylemek gerekirse Avrupa’da pek iyi olmayan Türk imajını geliştirmek için bir şeyler yapmak isteyen sivil toplum kuruluşları, tek tek veya ortaklıklar kurarak yeni projeler üretebilir.
Şimdiye kadar imkansızlıklardan yakınan derneklere, vakıflara ve benzeri kuruluşlara düşen görev kırk milyon Euro’dan mümkün olduğunca geniş bir pay almak, bu pastanın kalın bir dilini kapmak ve Türkiye’mizi, kültürümüzü, edebiyat, sanat, müzik ve benzeri alanlardaki çağdaş birikimlerimizi, Türkiye’nin tarihi katmanlarını, İslam ve demokrasiyi nasıl barıştırıp bir arada yaşattığını, hem demokrat hem de çağdaş müslüman bireyler yetiştirmeyi nasıl başardığını anlatmalıdır. Bilindiği gibi Avrupalıların en büyük korkuları Türkiye’de halkın büyük çoğunluğunun müslüman oluşu. Evet, Türkiye’nin çoğunluğu müslümandır ama bu ülkede yaşayan gayr-i müslim topluluklarla yüzyıllardır barış içinde nasıl yaşandığını da göstermiştir. Ayrıca Avrupa ve İngiltere’de yaşayan Türklerin de çoğu müslümandır. Hatta buralarda en güzel ve en büyük camileri inşa etmişlerdir. Ama inançları hiç bir zaman onları toplumdan soyutlamamış, Türkler aşırı uçlara kendilerini kaptırmamış ve bazı marjinal guruplar dışında radikal unsurları içinde barındırmamıştır.
İşte bütün bunlar Türklerin büyük erdemleri ve başarılarıdır. Bunları biz anlatamasak kimse anlatamaz. İngiltere Türkleri kendilerini ifade edebilecek insan kaynağına ve kültürel birikime sahip bir topluluktur. Artık AB kaynakları da sivil toplum kuruluşlarına açılıyor ve bu fonlar Türklerin kendilerini anlatabilmeleri, Avrupalı ve İngilizlerin Türkleri ve Türkiye’yi daha yakından tanıyabilmeleri için kullanılacak. İngiltere’deki Türk sivil kuruluşları kendilerine güveniyorsa bundan daha iyi fırsat olamaz. Resmen fırsat ayağımıza geliyor. Bu nedenle kış uykusundan uyanmak ve ayağımıza gelen bu fırsatı iyi değerlendirmek durumundayız. Aksi takdirde hem genç kuşaklar ve tarih önünde suçlu duruma düşeriz hem de Türkiye’ye ve Türk dünyasına haksızlık etmiş oluruz.
6 Temmuz 2005 Çarşamba
22 Haziran 2005 Çarşamba
Avrupa’da Türkiye Karşıtı Seküler-Kutsal İttifak (Secular-Sacred Union Against Turkey in Europe)
Son günlerde Avrupa’da Türkiye karşıtı seküler-kutsal bir ittifakın oluştuğu gözleniyor. Türkiye’nin üyeliğine kuşku ile bakanlar veya tamamen karşı çıkanların öne sürdüğü itiraz nedenlerine bakıldığında karşımıza bazı korkular, önyargılar ve tehdit algıları çıkıyor. Türkiye’nin AB üyeliğine karşı kamuoyu oluşturmaya çalışanların her platformda dile getirdiği noktalar arasında Türkiye'nin nüfus büyüklüğü, hızlı nüfus artışı, genç nüfusun oransal yüksekliği, işsizlik, geleneksel ve kültürel kimlik farklılıkları ve Müslümanlık faktörü, Türkiye’nin Batı uygarlığının bir üyesi olmadığı ve karar alma mekanizmalarında sivil olmayan çevrelerin etkinlikleri gibi konuları saymak mümkün. Özellikle Fransa ve Hollanda AB Anayasası’na hayır dedikten sonra Türkiye aleyhtarı olanlar, ellerine büyük bir koz geçmiş gibi çatlak sesler çıkarmaya başladı. Fransızlar ve Hollandalıların Türkiye üye olmasın diye söz konusu Anayasaya hayır dedikleri iddia ediliyor. Bunda kısmen doğruluk payı olmakla beraber bu iki milletin işini gücünü bırakıp Türkiye karşıtlığı yapmaya soyunduğunu söylemek pek yakışık almaz sanırım. Fransa zaten baştan beri Türkiye’nin üyeliği konusuna sıcak bakmıyor. Aynı şekilde Alman muhafazakarları da öyleydi zaten. Şimdi buna bir de yeni seçilen Papa eklendi. Belki de bu Türkiye karşıtı seküler-kutsal ittifakın en belirgin göstergesi.
Şimdi kısaca Türkiye karşıtı seküler-kutsal ittifakın ortak yönlerine bakalım. Hatırlanacapı üzere IPSOS araştırma şirketi tarafından Le Figaro gazetesi için yapılan bir kamuoyu araştırmasında Fransız halkının yüzde 56’sı bir İslam ülkesi olarak gördükleri Türkiye’nin Avrupa Birliği’ne girmesine karşı olduklarını belirtmişti. Türkiye’nin üyeliğine hayır diyenlerin yüzde 40’ı Türkiye’den bir göç dalgası geleceğini, bunun da istihdam olanaklarını olumsuz etkileyeceği kaygısını taşıdıklarını belirtirken yüzde 26’sı Türkiye’nin bir Asya ülkesi olduğunu ve yüzde 25’i de halkının Müslüman olduğunu belirtmişti. Yaklaşık yüzde 30’luk bir kesim ise dini ve kültürel nedenlerden dolayı Türkiye’nin “asla” üye olmaması görüşünde olduklarını ifade etmiştir. Fransa Başbakan’ı Jean-Pierre Raffarin Türkiye’nin kültürel kimliğine karşı açık bir duruş sergilemiş ve “İslam ırmağının laikliğin nehir yatağına akmasını mı istiyoruz?” sorusuyla din farkından dolayı Türkiye’nin üyeliğine karşı olduğunu ima etmiştir. Diğer yandan AB'nin Hollandalı müzakerecisi Fritez Bulkashtian 'AB'nin Türkiye'nin katılımına izin vermesinin, Avrupa'nın Viyana Savaşı'na boşuna girdiği anlamına geleceği' yollu benzer bir açıklamada bulunmuştur. Gazetelere yansıdığı kadarıyla Papa da yeni yayınlanacak kitabında Türkiye’nin farklı kültürel yapısından dolayı üye olmaması gerektiği yolunda fikirler ileri sürüyormuş. Yani Fransa’nın seküler bloğu, Almanya’nın muhafazakar ekolü ve Katolik dünyanın dini lideri Papa’nın oluşturduğu koalisyon, Türkiye’ye karşı güç birliği yapıyor. Avrupa’nın aydınlama sonrası tarihine bakıldığında seküler ve dini kesimlerin böylesine yakın bir işbirliği yaptıklarını görmek mümkün değil aslında. Seküler dünya görüşü Katolikliğin baskı ve dogmalarına karşı verilen bir mücadelenin ve ruh sınıfının baskısından kurtulmak için verilen bir savaşın ürünüdür. Doğaları, amaçları, dünya ve toplum tasavvurları gereği bu iki kesimin bir araya gelmeleri mümkün değil. Ama her nasılsa Türkiye’nin tam üyelik korkusu bu farklı kesimleri bir araya getirebiliyor. Meğer nelere kadirmiş Türkiye’nin kültürel kimliği.
Biz Türkler bu potansiyeli pek keşfedemedik anlaşılan. Öyle görünüyor ki yabancılar içimizi, dışımızı ve tarihimizi bizden daha iyi biliyor. Türkiye her ne kadar seksen küsur yıllık bir Cumhuriyet olsa da devlet geleneği çok eski olan bir ülkedir. Sanat, kültür, mimari, düşünce, askeri deneyim ve dünyaya açılma gibi konularda çok önemli birikimleri tevarüs etmiştir Türkiye. Bu tarihsel derinlik ve birikim Türklerin kendilerine güven kaynaklarının başında geliyor. Kedine güvenen binlerce Türk bugün Türkiye dışında yaşıyor. Çin’den Romanya’ya kadar uzanan coğrafyada Türkler okul açıyor, yatırım yapıyor, iş kuruyor ve ülkelerini temsil ediyor.
Türkiye’yi sadece iş adamları ve yatırımcılar mı temsil ediyor? Kuşkusuz hayır. Şu anda Avrupa’nın göbeğinde zaten en az dört milyon Türk yaşıyor. Hem de yaşadıkları ülkeye kök salmış durumda bu insanlar. Kimse dört milyon Türkü evinden, işinden el çektirip Türkiye’ye gönderemez. Buna ne Fransa ve Almanya ne de Papa’nın gücü yeter. Çatlak sesler çıksa da çıkmasa da zaten Türkiye Avrupa’da temsil ediliyor. Peki Türkiye söz konusu olduğunda çatlak ses çıkaran ve yan çizen politikacıları ve medya mensuplarını etkileme konusunda dört milyon Avrupalı Türk potansiyel güçlerini yansıtan bir çalışma yapıyor mu? Bu soruya evet diye cevap vermek imkansız.
Avrupalı Türkler, Türkiye aleyhine çıkan çatlak seslerin kısılması için çok şeyler yapabilir aslında. Örneğin yerel ve ulusal medya aracılığıyla Türkiye ve Türkler hakkındaki yanlış imajları düzeltmeye başlayabilirler. Ayrıca siyasal partileri, hükümet üyelerini ve üst düzey karar mekanizmalarını Türkiye konusunda daha olumlu düşünmeye davet edebilirler. Ama bunu yapabilmek için önce Türklerin sahip oldukları sermayeyi yani birikimi keşfetmeleri gerekir. En büyük sermaye nüfus kuşkusuz. Sonra siyasal katılım, sivil toplum örgütleri ve ortak çalışma ruhu. Bütün bunlar devreye sokulduğunda AB’deki Türkiye aleyhtarı çatlak seslerin fazla etkisi kalmayacaktır.
AB ne kadar yan çizerse çizsin Türkiye ile müzakereler 3 Ekim'de başlayacaktır. Bu da Avrupa’daki Türkiye karşıtı seküler-kutsal ittifakla mücadele etmeyi meşru kılmaktadır.
Şimdi kısaca Türkiye karşıtı seküler-kutsal ittifakın ortak yönlerine bakalım. Hatırlanacapı üzere IPSOS araştırma şirketi tarafından Le Figaro gazetesi için yapılan bir kamuoyu araştırmasında Fransız halkının yüzde 56’sı bir İslam ülkesi olarak gördükleri Türkiye’nin Avrupa Birliği’ne girmesine karşı olduklarını belirtmişti. Türkiye’nin üyeliğine hayır diyenlerin yüzde 40’ı Türkiye’den bir göç dalgası geleceğini, bunun da istihdam olanaklarını olumsuz etkileyeceği kaygısını taşıdıklarını belirtirken yüzde 26’sı Türkiye’nin bir Asya ülkesi olduğunu ve yüzde 25’i de halkının Müslüman olduğunu belirtmişti. Yaklaşık yüzde 30’luk bir kesim ise dini ve kültürel nedenlerden dolayı Türkiye’nin “asla” üye olmaması görüşünde olduklarını ifade etmiştir. Fransa Başbakan’ı Jean-Pierre Raffarin Türkiye’nin kültürel kimliğine karşı açık bir duruş sergilemiş ve “İslam ırmağının laikliğin nehir yatağına akmasını mı istiyoruz?” sorusuyla din farkından dolayı Türkiye’nin üyeliğine karşı olduğunu ima etmiştir. Diğer yandan AB'nin Hollandalı müzakerecisi Fritez Bulkashtian 'AB'nin Türkiye'nin katılımına izin vermesinin, Avrupa'nın Viyana Savaşı'na boşuna girdiği anlamına geleceği' yollu benzer bir açıklamada bulunmuştur. Gazetelere yansıdığı kadarıyla Papa da yeni yayınlanacak kitabında Türkiye’nin farklı kültürel yapısından dolayı üye olmaması gerektiği yolunda fikirler ileri sürüyormuş. Yani Fransa’nın seküler bloğu, Almanya’nın muhafazakar ekolü ve Katolik dünyanın dini lideri Papa’nın oluşturduğu koalisyon, Türkiye’ye karşı güç birliği yapıyor. Avrupa’nın aydınlama sonrası tarihine bakıldığında seküler ve dini kesimlerin böylesine yakın bir işbirliği yaptıklarını görmek mümkün değil aslında. Seküler dünya görüşü Katolikliğin baskı ve dogmalarına karşı verilen bir mücadelenin ve ruh sınıfının baskısından kurtulmak için verilen bir savaşın ürünüdür. Doğaları, amaçları, dünya ve toplum tasavvurları gereği bu iki kesimin bir araya gelmeleri mümkün değil. Ama her nasılsa Türkiye’nin tam üyelik korkusu bu farklı kesimleri bir araya getirebiliyor. Meğer nelere kadirmiş Türkiye’nin kültürel kimliği.
Biz Türkler bu potansiyeli pek keşfedemedik anlaşılan. Öyle görünüyor ki yabancılar içimizi, dışımızı ve tarihimizi bizden daha iyi biliyor. Türkiye her ne kadar seksen küsur yıllık bir Cumhuriyet olsa da devlet geleneği çok eski olan bir ülkedir. Sanat, kültür, mimari, düşünce, askeri deneyim ve dünyaya açılma gibi konularda çok önemli birikimleri tevarüs etmiştir Türkiye. Bu tarihsel derinlik ve birikim Türklerin kendilerine güven kaynaklarının başında geliyor. Kedine güvenen binlerce Türk bugün Türkiye dışında yaşıyor. Çin’den Romanya’ya kadar uzanan coğrafyada Türkler okul açıyor, yatırım yapıyor, iş kuruyor ve ülkelerini temsil ediyor.
Türkiye’yi sadece iş adamları ve yatırımcılar mı temsil ediyor? Kuşkusuz hayır. Şu anda Avrupa’nın göbeğinde zaten en az dört milyon Türk yaşıyor. Hem de yaşadıkları ülkeye kök salmış durumda bu insanlar. Kimse dört milyon Türkü evinden, işinden el çektirip Türkiye’ye gönderemez. Buna ne Fransa ve Almanya ne de Papa’nın gücü yeter. Çatlak sesler çıksa da çıkmasa da zaten Türkiye Avrupa’da temsil ediliyor. Peki Türkiye söz konusu olduğunda çatlak ses çıkaran ve yan çizen politikacıları ve medya mensuplarını etkileme konusunda dört milyon Avrupalı Türk potansiyel güçlerini yansıtan bir çalışma yapıyor mu? Bu soruya evet diye cevap vermek imkansız.
Avrupalı Türkler, Türkiye aleyhine çıkan çatlak seslerin kısılması için çok şeyler yapabilir aslında. Örneğin yerel ve ulusal medya aracılığıyla Türkiye ve Türkler hakkındaki yanlış imajları düzeltmeye başlayabilirler. Ayrıca siyasal partileri, hükümet üyelerini ve üst düzey karar mekanizmalarını Türkiye konusunda daha olumlu düşünmeye davet edebilirler. Ama bunu yapabilmek için önce Türklerin sahip oldukları sermayeyi yani birikimi keşfetmeleri gerekir. En büyük sermaye nüfus kuşkusuz. Sonra siyasal katılım, sivil toplum örgütleri ve ortak çalışma ruhu. Bütün bunlar devreye sokulduğunda AB’deki Türkiye aleyhtarı çatlak seslerin fazla etkisi kalmayacaktır.
AB ne kadar yan çizerse çizsin Türkiye ile müzakereler 3 Ekim'de başlayacaktır. Bu da Avrupa’daki Türkiye karşıtı seküler-kutsal ittifakla mücadele etmeyi meşru kılmaktadır.
Revival of Cultural Legacy in Tatarstan
There is a rediscovery of deeply rooted traditional values in Tatarstan within the context of social and cultural changes in the light of recent developments. One of the most significant sociological events after the disintegration of the Soviet Union was the reconstruction of various religious identities and their institutionalization in society. During the communist era, religious education was banned and numerous religious institutions were closed down because of the communist ideology based on Karl Marx’s views who regarded religions “as opium”. However despite oppressive policies towards religions and imposition of atheist views and positivist education in the schools during the communist era, religions succeeded to survive as sources of collective identity. Social and political events in Tatarstan and elsewhere in the region after the Cold-War period show that despite state repression, Islam preserved its vitality for Muslims. Especially following the expansion of democracy, freedom of religious belief and its expression, Tatar Muslims began to rediscover their Islamic heritage and values.
Cultural and intellectual life among Kazan Tatars was very vibrant at the turn of the 20th century. Following the Bolshevik Revolution in 1917, the Soviets downgraded and peripheralized non-Russian cultures and people attached to them. Tatar national culture was relegated to a lower level of the cultural evolutionary schema than was Russian culture. The Soviet Union was officially an atheist state and thus sought to stamp out religion from social and cultural life. From the very beginning of its establishment the Soviet state pursued a concerted policy of forcing out religion from public and political life on the one hand and from the life of the individuals on the other hand to create a “New Soviet Man” free from any religious and spiritual references. As part of such a policy of social engineering, Tatarstan’s famous mosques and madrasas were closed; their teachers and scholars were exiled or killed.
Resistance and Revival of Cultural and Religious Identity
Despite concerted campaigns to stamp out religions from the social and cultural fabric of society, neither Islam nor other religions died out. Muslims have resisted cultural, political and economic pressures imposed by the Soviet regime and remained faithful to their national and religious traditions. Beginning of the perestroika has been a turning point for Kazan Tatars and other nations who started to re-claim their national, cultural and religious identity on the one hand and to re-establish their cultural values and religious institutions on the other hand. Implementation of a bilingual education, the creation of Tatarstan citizenship and the establishment of Tatarstan’s Academy of Sciences are some indicators of institutional forms of national revival.
Not only linguistic and cultural elements of Tatar identity but also its religious dimensions found a fertile ground to foster. In the post-Soviet period Islam is viewed as an important component of Tatar national identity and therefore a special argument is made in favor of the strengthening of its symbolic and ideological function.
One of the most symbolic developments in Tatarstan was the reconstruction the Kul Sharif Mosque which was destroyed in 1552 when Ivan the Terrible invaded the Kazan Khanate. Recent data indicate that Muslims of Tatarstan are re-discovering the legacy of Islam and re-building its institutions such as mosques and madrasas as a result of social and political changes following the collapse of the Soviet Union. The reports indicate that the number of mosques here increased from three in 1990 to over 1000 in 2004. According to the data of the Central Administrative Board of the RF Ministry of Justice, there were 1288 religious organizations registered in the territory of the Republic of Tatarstan by January 1, 2004. Of these 986 are Muslim and 204. Modern Tatarstan accommodates diversity of faith groups representing various religious traditions that enjoy freedom of religion and conscience. These registered religious communities have established numerous places of worship and temples. Today there are 1014 mosques, 176 Orthodox Churches other religious buildings.
Religious education has also risen in Tatarstan which fills an important vacuum. It is noteworthy to point out that if religious education is not organized, sponsored and consolidated as a source of inculcation of authentic Islam, people will tend to find other sources for information which may lead to undesired developments such as Islam being hijacked by various groups with different agendas. It has already been observed that there are attempts by external groups and movements to infiltrate Tatarstan and impose their understating of Islam which opposes traditional perception of Islam held by Tatars which evolved in contact with various cultural, religious and ethnic groups over the centuries. Lack of religious education or insufficient inculcation of Islam may provide a room for external influences. Therefore state support is extremely important for the provision of proper religious education based on scholarly studies and well prepared curriculum to disable groups and movements who try to infiltrate Tatar society to impose an “imported” interpretation of Islam.
In conclusion, traditional national cultures and religion succeeded to preserve their presence especially in individual consciousness if not institutionally during the Soviet rule which is marked by a systematic repression. Recent developments and contemporary social, cultural and political transformations clearly show that religion is an important force and a source of identity in Tatarstan today. Not only in Tatarstan but around the globe there is an increasing tendency towards religion such as in USA, the Middle East, the East Asia, the South America, the Eastern Europe and in numerous other places. Transnational religious networks are being formed and communication revolution enabled religions to become a global social reality in world politics. One can argue that religion is not simply a cultural heritage or a source of individual/collective identity or merely a set of ritual practices for Muslims in Tatarstan. As the recent social and cultural changes indicate, Islam has an existential value for Muslim believers in Tatarstan providing a weltanschauung for them in public and private realms.
Cultural and intellectual life among Kazan Tatars was very vibrant at the turn of the 20th century. Following the Bolshevik Revolution in 1917, the Soviets downgraded and peripheralized non-Russian cultures and people attached to them. Tatar national culture was relegated to a lower level of the cultural evolutionary schema than was Russian culture. The Soviet Union was officially an atheist state and thus sought to stamp out religion from social and cultural life. From the very beginning of its establishment the Soviet state pursued a concerted policy of forcing out religion from public and political life on the one hand and from the life of the individuals on the other hand to create a “New Soviet Man” free from any religious and spiritual references. As part of such a policy of social engineering, Tatarstan’s famous mosques and madrasas were closed; their teachers and scholars were exiled or killed.
Resistance and Revival of Cultural and Religious Identity
Despite concerted campaigns to stamp out religions from the social and cultural fabric of society, neither Islam nor other religions died out. Muslims have resisted cultural, political and economic pressures imposed by the Soviet regime and remained faithful to their national and religious traditions. Beginning of the perestroika has been a turning point for Kazan Tatars and other nations who started to re-claim their national, cultural and religious identity on the one hand and to re-establish their cultural values and religious institutions on the other hand. Implementation of a bilingual education, the creation of Tatarstan citizenship and the establishment of Tatarstan’s Academy of Sciences are some indicators of institutional forms of national revival.
Not only linguistic and cultural elements of Tatar identity but also its religious dimensions found a fertile ground to foster. In the post-Soviet period Islam is viewed as an important component of Tatar national identity and therefore a special argument is made in favor of the strengthening of its symbolic and ideological function.
One of the most symbolic developments in Tatarstan was the reconstruction the Kul Sharif Mosque which was destroyed in 1552 when Ivan the Terrible invaded the Kazan Khanate. Recent data indicate that Muslims of Tatarstan are re-discovering the legacy of Islam and re-building its institutions such as mosques and madrasas as a result of social and political changes following the collapse of the Soviet Union. The reports indicate that the number of mosques here increased from three in 1990 to over 1000 in 2004. According to the data of the Central Administrative Board of the RF Ministry of Justice, there were 1288 religious organizations registered in the territory of the Republic of Tatarstan by January 1, 2004. Of these 986 are Muslim and 204. Modern Tatarstan accommodates diversity of faith groups representing various religious traditions that enjoy freedom of religion and conscience. These registered religious communities have established numerous places of worship and temples. Today there are 1014 mosques, 176 Orthodox Churches other religious buildings.
Religious education has also risen in Tatarstan which fills an important vacuum. It is noteworthy to point out that if religious education is not organized, sponsored and consolidated as a source of inculcation of authentic Islam, people will tend to find other sources for information which may lead to undesired developments such as Islam being hijacked by various groups with different agendas. It has already been observed that there are attempts by external groups and movements to infiltrate Tatarstan and impose their understating of Islam which opposes traditional perception of Islam held by Tatars which evolved in contact with various cultural, religious and ethnic groups over the centuries. Lack of religious education or insufficient inculcation of Islam may provide a room for external influences. Therefore state support is extremely important for the provision of proper religious education based on scholarly studies and well prepared curriculum to disable groups and movements who try to infiltrate Tatar society to impose an “imported” interpretation of Islam.
In conclusion, traditional national cultures and religion succeeded to preserve their presence especially in individual consciousness if not institutionally during the Soviet rule which is marked by a systematic repression. Recent developments and contemporary social, cultural and political transformations clearly show that religion is an important force and a source of identity in Tatarstan today. Not only in Tatarstan but around the globe there is an increasing tendency towards religion such as in USA, the Middle East, the East Asia, the South America, the Eastern Europe and in numerous other places. Transnational religious networks are being formed and communication revolution enabled religions to become a global social reality in world politics. One can argue that religion is not simply a cultural heritage or a source of individual/collective identity or merely a set of ritual practices for Muslims in Tatarstan. As the recent social and cultural changes indicate, Islam has an existential value for Muslim believers in Tatarstan providing a weltanschauung for them in public and private realms.
Muslims in the West: A Misconstrued Community
European societies are predominantly secular and there is a growing Muslim population in the very heart of secular Europe. Secularized European social life, political culture and public sphere are all facing an enormous challenge of accommodating a relatively religious Muslim from different Muslims countries. Despite settling in Europe many Muslims attach great importance to their sacred and religious values, trying to express their demands and identities in the public spheres.
In the midst of secular Europe there is a growing presence of Muslims in the West with an estimated number between 13 to 15 million comprising more then 35, percent of European population. It’s worth remembering that Europe’s Muslim population is an unintended consequence of labor migration during the postwar labor shortage in the 1950s and 1960s when Turks, Algerians, Moroccans, Tunisians, and Pakistanis were invited to fill the vacuum in workforce. In the initial period of their employment it was thought that they would return to their home countries once the industry took off and the migrants saved enough money. Therefore labor receiving countries neglected to establish comprehensive policies for the integration of Muslim migrants. Germany for example insisted using the term “guestworker” to indicate that they are meant to go back home. Instead families joined together and a new generation of Muslims emerged in the heart Europe. Since their arrival and settlement in Europe, Muslims have been encountering a number of problems such as being employed in low paid jobs, failure in education, bad housing conditions, racism and discrimination. State policies towards Muslims seem to have contributed to ghettoziation of Muslim communities.
Increasing number of Muslims, their visibility claim-makings as equal citizens in the public sphere is leading to new identity negotiations for Muslims and Europeans. The cover picture of European editions of weekly Time magazine (8 February 2005) which portrayed Mona Lisa with Muslim headscarf lend support to our view that Europeans are also redefining their identity. Muslims also in the process of reconstructing their religious and cultural identity defying the essentialist clichés that Muslims have monolithic identity perception. It is well documented that existence of Muslim in Europe is causing varying reactions on the part of Europeans. Some argue that presence of Muslims strengthens religious diversity, multiculturalism and civilizational dialogue while a conservative minority asserts that Islamisation is becoming Europe’s biggest problem and causing an identity crisis. 9/11, Madrid bombing and murder of Theo van Gogh worsened the image and position of Muslims in Europe. These events seem to have produced a fertile ground for exclusionary views. An Islamophobia emerged and Muslims became targets of hate campaigns. They were mistakenly seen as a threat to national security. It is often recorded and reported that Muslims were primary targets of verbal abuse, physical attacks and harassment in both the USA and Europe right after 9/11. Following the 9/11 attacks, the European Centre on Racism and Xenophobia (EUMC) found out that Muslim communities have become targets of increased hostility since 11 September.
Now it is time to put aside old prejudices and recover from Islamophobia. It must be noted here that Muslims can not be understood properly unless one discovers the meaning of religion for Muslim communities. Religion is not simply a cultural heritage or a source of individual/collective identity or merely a set of ritual practices for Muslims. Islam has an existential value for Muslim believers providing a weltanschauung for them in public and private realms. It will be possible to establish working relations and sustainable dialogue with Muslims if only Europeans understand the meaning and significance of religion and its existential importance for Muslims.
In the midst of secular Europe there is a growing presence of Muslims in the West with an estimated number between 13 to 15 million comprising more then 35, percent of European population. It’s worth remembering that Europe’s Muslim population is an unintended consequence of labor migration during the postwar labor shortage in the 1950s and 1960s when Turks, Algerians, Moroccans, Tunisians, and Pakistanis were invited to fill the vacuum in workforce. In the initial period of their employment it was thought that they would return to their home countries once the industry took off and the migrants saved enough money. Therefore labor receiving countries neglected to establish comprehensive policies for the integration of Muslim migrants. Germany for example insisted using the term “guestworker” to indicate that they are meant to go back home. Instead families joined together and a new generation of Muslims emerged in the heart Europe. Since their arrival and settlement in Europe, Muslims have been encountering a number of problems such as being employed in low paid jobs, failure in education, bad housing conditions, racism and discrimination. State policies towards Muslims seem to have contributed to ghettoziation of Muslim communities.
Increasing number of Muslims, their visibility claim-makings as equal citizens in the public sphere is leading to new identity negotiations for Muslims and Europeans. The cover picture of European editions of weekly Time magazine (8 February 2005) which portrayed Mona Lisa with Muslim headscarf lend support to our view that Europeans are also redefining their identity. Muslims also in the process of reconstructing their religious and cultural identity defying the essentialist clichés that Muslims have monolithic identity perception. It is well documented that existence of Muslim in Europe is causing varying reactions on the part of Europeans. Some argue that presence of Muslims strengthens religious diversity, multiculturalism and civilizational dialogue while a conservative minority asserts that Islamisation is becoming Europe’s biggest problem and causing an identity crisis. 9/11, Madrid bombing and murder of Theo van Gogh worsened the image and position of Muslims in Europe. These events seem to have produced a fertile ground for exclusionary views. An Islamophobia emerged and Muslims became targets of hate campaigns. They were mistakenly seen as a threat to national security. It is often recorded and reported that Muslims were primary targets of verbal abuse, physical attacks and harassment in both the USA and Europe right after 9/11. Following the 9/11 attacks, the European Centre on Racism and Xenophobia (EUMC) found out that Muslim communities have become targets of increased hostility since 11 September.
Now it is time to put aside old prejudices and recover from Islamophobia. It must be noted here that Muslims can not be understood properly unless one discovers the meaning of religion for Muslim communities. Religion is not simply a cultural heritage or a source of individual/collective identity or merely a set of ritual practices for Muslims. Islam has an existential value for Muslim believers providing a weltanschauung for them in public and private realms. It will be possible to establish working relations and sustainable dialogue with Muslims if only Europeans understand the meaning and significance of religion and its existential importance for Muslims.
17 Haziran 2005 Cuma
Kofte in Sultan Ahmet in Istanbul
All visitors come and see Sultan Ahmet where the Topkapı Palace, the Blue Mosque, the Hagia Sophia Museum, the Museum of Islamic Art and many other historical sites are located. It takes you whole day and even more than a day to explore this beautiful corner of Istanbul. You would love to walk through all streets and feel as if you travel through the history. It is an enjoyable but tiring thing to do this and you would get definetly hungry. What I want to say is to you that you must pop in in a restaurant called Tarihi Sultan Ahmet Koftecisi where you can have delicious Kofte (minced meat mixed with herbs).
For futher information on this area visit the following link
http://english.istanbul.gov.tr/
For futher information on this area visit the following link
http://english.istanbul.gov.tr/
Non-Muslim Communities in Turkey
Modern Turkey lies at the crossroads between eastern and western interests. The establishment of a modern Turkey based on Western political models was a watershed in Turkey’s history as an Islamic empire. The early republican elite distanced themselves from the cultural and ideological heritage of the Ottoman Empire and laid the foundational elements of modernization and westernization. However, modern Turkey continues to struggle with finding an appropriate balance between religion and secularism in a nation that is almost entirely Muslim. The establishment of modern Turkey opened a new chapter in history for all Turkish people, including non-Muslim minority communities. The Lausanne Treaty of July 24, 1923, which recognized the establishment of Turkey, had an important effect on the recognition, rights and liberty of religious minority communities in modern Turkey.
Non-Muslim Communities
Several non-Muslim religious groups exist in Turkey, most of which are concentrated in Istanbul and other large cities. Since census results do not contain any data pertaining to the religious affiliation of Turkish citizens, the exact membership figures are not available. However, Table 3 shows that there are more than one hundred thousand estimated non-Muslims in Turkey.
ESTIMATED NUMBER OF NON-MUSLIMS
Religious Affiliation Number
Armenian Orthodox Christians 50 000
Jews 25 000
Greek Orthodox Christians 3 000 – 5000
Syrian Orthodox (Syriac) Christians 15 000
Baha’is 10 000
Protestants 3 000
Armenian Orthodox Christians, Jews, and Greek Orthodox adherents are recognized by the Government as having special legal minority community status under the 1923 Lausanne Treaty. However, Baha’is, Syrian Orthodox (Syriac) Christians, Protestants, Bulgarian, Chaldean, Nestorian, Georgian, and Maronite Christians do not have the same status. Article 39 of the Treaty of Lausanne guarantees equality among Turkish citizens regardless of their religious conviction: “Turkish nationals belonging to non-Moslem minorities will enjoy the same civil and political rights as Moslems. All the inhabitants of Turkey, without distinction of religion, shall be equal before the law.”
In spite of these constitutional provisions, non-Muslim minorities in Turkey have faced property ownership restrictions. On January 3, 2003, the law pertaining to the property of community (non-Muslims minority) foundations was amended, lifting strict restrictions and enabling these foundations to have more freedom in keeping, maintaining, and purchasing new premises. According to the new law ratified by the parliament, community foundations will be able to purchase new property for religious, social, cultural, and educational functions, as well as for providing health services by the permission of The Office of Foundations under more flexible conditions.
Additionally, since the introduction of the Law on Unification of Instruction in 1924, education, including religious education, has been under the supervision of the state. In 1997, the state began requiring eight years of primary school education, which includes religious instruction. However, upon written verification of their non-Muslim background, minorities “recognized” by the government under the 1923 Lausanne Treaty (Greek Orthodox, Armenian Orthodox, and Jewish) are exempt from Muslim religious instruction. Other non-Muslim minorities, such as Catholics, Protestants, and Syriac Christians are not legally exempted; however, in practice, they may obtain exemptions.
One of the long running issues regarding organizational and educational religious liberty in Turkey for a non-Muslim community is the case of the Halki seminary on the island of Heybeliada in the Sea of Marmara. “The seminary has been closed since 1971, when the state nationalized all private institutions of higher learning. The Ecumenical Patriarch in Istanbul continues to seek to reopen the Halki seminary” to educate religious leaders and to train new clergy to serve the Greek Orthodox community. To meet the training needs for Greek Orthodox clergy, Faculty of Divinity at the University of Istanbul opened a Department of Christian Theology. Still today, the Ecumenical Patriarchate has not made any announcements or any arrangements regarding sending their clergy for training to this department. The Department of Christian Theology, on the other hand, remains defunct because it has not employed any experts or scholars in the field, nor has it made its curricula public. It seems that the issues surrounding the seminary will continue for the foreseeable future.
Starting from the Ottoman Empire, Turkey showed a welcoming attitude towards non-Muslims including Jews fleeing from in the 15th century and from Nazi persecution during WW2. Turkey’s democracy is open to progress and its entry to the European Union will contribute to the process of expanding the democratization process. There are already promising sings with regard to the changes in the law concerning religious liberty and non-Muslim communities in Turkey. Compared to other Muslim nation states, Turkey is an exemplary nation that shows Islam and modern democracy can peacefully coexist. Therefore, instead of pushing Turkey outside the European Union, for the future of democracy and religious liberty Turkey should be encouraged by and welcomed to the European Union.
Non-Muslim Communities
Several non-Muslim religious groups exist in Turkey, most of which are concentrated in Istanbul and other large cities. Since census results do not contain any data pertaining to the religious affiliation of Turkish citizens, the exact membership figures are not available. However, Table 3 shows that there are more than one hundred thousand estimated non-Muslims in Turkey.
ESTIMATED NUMBER OF NON-MUSLIMS
Religious Affiliation Number
Armenian Orthodox Christians 50 000
Jews 25 000
Greek Orthodox Christians 3 000 – 5000
Syrian Orthodox (Syriac) Christians 15 000
Baha’is 10 000
Protestants 3 000
Armenian Orthodox Christians, Jews, and Greek Orthodox adherents are recognized by the Government as having special legal minority community status under the 1923 Lausanne Treaty. However, Baha’is, Syrian Orthodox (Syriac) Christians, Protestants, Bulgarian, Chaldean, Nestorian, Georgian, and Maronite Christians do not have the same status. Article 39 of the Treaty of Lausanne guarantees equality among Turkish citizens regardless of their religious conviction: “Turkish nationals belonging to non-Moslem minorities will enjoy the same civil and political rights as Moslems. All the inhabitants of Turkey, without distinction of religion, shall be equal before the law.”
In spite of these constitutional provisions, non-Muslim minorities in Turkey have faced property ownership restrictions. On January 3, 2003, the law pertaining to the property of community (non-Muslims minority) foundations was amended, lifting strict restrictions and enabling these foundations to have more freedom in keeping, maintaining, and purchasing new premises. According to the new law ratified by the parliament, community foundations will be able to purchase new property for religious, social, cultural, and educational functions, as well as for providing health services by the permission of The Office of Foundations under more flexible conditions.
Additionally, since the introduction of the Law on Unification of Instruction in 1924, education, including religious education, has been under the supervision of the state. In 1997, the state began requiring eight years of primary school education, which includes religious instruction. However, upon written verification of their non-Muslim background, minorities “recognized” by the government under the 1923 Lausanne Treaty (Greek Orthodox, Armenian Orthodox, and Jewish) are exempt from Muslim religious instruction. Other non-Muslim minorities, such as Catholics, Protestants, and Syriac Christians are not legally exempted; however, in practice, they may obtain exemptions.
One of the long running issues regarding organizational and educational religious liberty in Turkey for a non-Muslim community is the case of the Halki seminary on the island of Heybeliada in the Sea of Marmara. “The seminary has been closed since 1971, when the state nationalized all private institutions of higher learning. The Ecumenical Patriarch in Istanbul continues to seek to reopen the Halki seminary” to educate religious leaders and to train new clergy to serve the Greek Orthodox community. To meet the training needs for Greek Orthodox clergy, Faculty of Divinity at the University of Istanbul opened a Department of Christian Theology. Still today, the Ecumenical Patriarchate has not made any announcements or any arrangements regarding sending their clergy for training to this department. The Department of Christian Theology, on the other hand, remains defunct because it has not employed any experts or scholars in the field, nor has it made its curricula public. It seems that the issues surrounding the seminary will continue for the foreseeable future.
Starting from the Ottoman Empire, Turkey showed a welcoming attitude towards non-Muslims including Jews fleeing from in the 15th century and from Nazi persecution during WW2. Turkey’s democracy is open to progress and its entry to the European Union will contribute to the process of expanding the democratization process. There are already promising sings with regard to the changes in the law concerning religious liberty and non-Muslim communities in Turkey. Compared to other Muslim nation states, Turkey is an exemplary nation that shows Islam and modern democracy can peacefully coexist. Therefore, instead of pushing Turkey outside the European Union, for the future of democracy and religious liberty Turkey should be encouraged by and welcomed to the European Union.
How does Europe deal with religion?
The issue of religion and religious education appear in different contexts in four modernised/secular European countries, based on the grounds of prevailing political cultures. In Germany for example, despite the wide spread image of being a secularised society, the Christian Churches’ entanglements in the state and vice versa are quite far-reaching. The German Constitution’s Preamble cites that trust in God as the moral basis and ends up with enormous financial support that the state collects and spends for the Christian Churches, religion is actually an important power in Germany. The ranges of privileges that the Christian Churches enjoy seem to be unparalleled with other European countries. There is a sharp contrast with France for example. German case can be likened to the case in England where the Crown is the head of the Anglican Church, giving it power and legitimacy. This recognition is reflected in the composition of the House of Lords where there are a number of seats for the clergy of Anglican Church. Religious and political power in Germany, were not separated as early as elsewhere but the Christian Churches, namely the Protestants kept on having a say in public initiatives that would for example in France have belonged exclusively to the sphere of the state; the Churches were especially involved in the construction of the educational system.
In spite of the process of secularisation that has meanwhile taken place, Christianity still serves as powerful moral reference basis and enjoys privileges in education. Christianity and those movements in society that have been substantial for the development towards humanism, freedom and democracy shall get their appropriate space in educating personalities with a consciousness of their own. Religious education in schools is a regular element and it has to be stressed that it is not inter-religious education but confessional doctrine. The German Constitution guarantees religious education as regular subject in public schools, being put into practice by the churches in the frame of subsidiarity (Grundgesetz Articles 7.2 and 140, 141). The Berlin Statutes the other bind the schools to provide two religious education lessons per week and a room for it free of costs. Consequently, the general framing regulations for schools in Berlin name the churches as partners for educational co-operation.
All confessional lessons are subjects of free choice. Islamic religious education does not take place at regular public schools in Germany. Usually, the reason that is given for the absence of Islam in religious education by School Authorities is that Muslims in Germany do not have a common institution like the Christian Churches that could be treated as educational partner according to the principle of subsidiarity. An exception to the negative attitude is the pragmatic development of an Islamic curriculum in the Bundesland of Nordrhein-Westfalen that had been initiated by applications of three Islamic organisations to conduct their lessons in public schools. An alternative for Muslim organisations is the foundation of their own confessional private schools.
The status of religious education as inculcation of Christian heritage contrasts to French case where a deeply rooted laicism does not accommodate appearance of religious signs in public place because religion is seen as a matter of individual conviction. One can, on the other hand, draw some parallels with the British case where Christianity, Protestant confessionalism, is seen as a source of British identity/imaginary. Especially at the beginning of the 19th Century the British self image was predominantly 'Protestant' in nature. For many, a century later this conception remained. This image was re-circulated by a leading article in The Times on 8 July 1980 which wrote that 'The Church of England is the British national Church'. The Rushdie affair was a test case in Britain, which showed that modern Britain was not as much secularised as imagined. With the Rushdie affair, Islam emerged in the public space as a powerful tradition, which contested the tolerance at the core of the British identity. As Ignatieff observes Islam made people realise that civic tolerance, one of the much-praised core of the British identity, was less secular than may people had supposed. He argues that "the almost forgotten Protestantism within the British identity came to the surface. It is the Christian faith, which the Crown is supposed to defend… It was Islam, which broke a key silence in British national identity: why a secular society fails to separate church and state altogether?" As will be seen later in the discussion, this failure showed up itself once more in 1988 Education Reform Act which made religious education compulsory with a main emphasis on Christianity as an important heritage and source of national imagery.
The institutionalisation of religious education (RE) in general and Islamic education in particular took place differently in Britain than Germany. As the Constitution ensures Christian religious education in German public schools, not the Constitution (because it does not exists), but The Education Reform Act 1988 enforces religious education in public schools. The nature of religious education must be dominantly Christian though other religions in Britain should also be taken into consideration[1]. It is the responsibility of local Standing Advisory Council on Religious Education (SACRE) to advise the authority upon matters connected with religious worship in county schools and the religious education in public schools. Concerning the content of RE a different picture emerges in contrast to other compulsory subjects in the National Curriculum. In contrast to the centralisation of the education system through the National Curriculum, RE was decentralised, acknowledging the diversity of religious traditions in Britain.
The formation of SACRE’s led to the production of agreed syllabus that also accommodated diverse religions in addition to Christianity. An agreed syllabus is required "to reflect the fact that the religious traditions of Great Britain are in the main Christian, while taking account of the teachings and practices of the other principal religions represented in Great Britain". The content of the agreed syllabus is influenced by the religions of ethnic communities. Hinduism, Islam and Buddhism were also included in the study of religions. The most significant aspect of religious education in relation to civil culture is expected to promote peace and toleration which fits well with the general image of Britishness being tolerant. One can argue that religious education which represents religions as beliefs systems rather than cultural and political belonging has a potential to stimulate a better understanding of "others", leading to mutual respect and acceptance. This rather contrast to the Dutch tradition where other religions are portrayed as 'far away' cultures.
Muslims in Britain as elsewhere in Europe are getting organised to provide Islamic education for their children in their own schools as well campaigning for more Muslim teachers in public schools. The daily act of collective worship and the content of religious education have become important concerns for Muslim parents. One of the responses of Muslims to the recent developments in the area of education was to establish their own private and independent Islamic schools where not only the National Curriculum subjects but also cultural and religious subjects would be taught. Muslims also wanted to make use of state funds, which are presently available to denominational and Jewish schools. In order to become voluntary-aided schools the Zakaria Girl’s School in Batley and the Islamia School in London, for example, made applications in 1982. However, Zakaria Girl’s and the Islamia School failed to receive recognition as a voluntary-aided school. After the Labour Party's rise to the government, Muslims increased their pressure on authorities for recognition, which is completely unthinkable in France. Despite earlier rejections of its application, the Islamia School persisted in its effort to receive state funds. In a letter published in the education supplement of the Guardian, leading figures campaigning for this state funding appealed to the Secretary of Education and Employment, David Blunkett, for Muslims to be treated equally with others in Britain (2 December 1997). It is argued in the letter that Government backing of Muslim schools would promote shared values and good citizenship for all communities equally. In response to Muslims' demands, the Government decided (9 January 1998) to grant state funding to Islamia School in London and Al Furqan School in Birmingham. The same day, two more Jewish Schools, Mathidla Marks Kennedy and Jewish Progressive primary schools were also given grant-maintained status.
In the Netherlands on the other hand, there is no compulsory explicit religion (Christianity) lessons in public schools. There is, however, an implicit emphasis on the Christian world in history lessons. This emphasis on Christian world echoes the dominant position of Christian establishments in Germany and Britain representing a shared past. All chapters in history books dealing with 'our' world and `our' civilization also make references to aspects of Christianity. As far as explicit aspects of Christianity are concerned, it is a typical history subject.
What Britain and The Netherlands have in common is the fact both countries made available state funds to Muslim schools. It seems that Muslims in the Netherlands achieved their goals more easily. Despite local opposition, Muslims in The Netherlands succeeded in opening state-funded Islamic schools in Rotterdam and Eindhoven in 1988, and over the last six years, the number of Islamic schools has steadily increased in this country to six in 1989-1990, 22 in 1991-92 and 29 in the 1993-1994 school-year. All of these are primary schools.
France can be singled out regarding religion-state relations. Religious education is not a matter of concern in French public schools at all. The principle of laïcité, as understood neutrality towards religious convictions, means that there should be no religious signs in public schools. There is no religious education and crosses or other religious symbols are not allowed in public schools. The wearing of headscarves in most public schools has been forbidden in the name of this principle. Religious education in French public schools is not even imaginable. Religious questions in the public school are not treated as a matter of culture or merely as a belief system but as a matter of civilisation and historical knowledge.
Issue of religion appears for example when foundations of modern civilisation and the influence of oriental civilisation on the western world are discussed. However, Christianity is represented as a strong marker on Western civilisation. Books in the French schools refer 'our language', 'our customs', 'our cultural past', 'our environment' that carry the imprint of Christian traditions. Implication of this narrative is, though the French society is secular, Christianity marks the repertoire of French discourse despite the calculated distance shown in the books.
Diverse approaches to religion in education as a public sphere
This discussion shows that there is a striking difference in the position of religious education and in the extent to which religion is present in the curriculum in Germany, Britain, France and the Netherlands. These differences are to a large extent related to the different political cultures and dominant discourses in the respective countries. In Germany and Britain religious education is more or less a standard ingredient of the curriculum. In both cases religious moral issues are considered to be essential to educate citizens and build up identity, yet in Britain religious education is compulsory, although religious education is mainly on Christianity, other religions are also respected and taught, whereas in Germany the idea of Christian genealogy shines through. In the French case there is no religious education in public schools because French political culture separates state involvement in religious inculcating and nurturing spirituality for religion is a matter of individual conviction that should not interfere in public sphere. In the Netherlands the situation is somewhat different and although there is no compulsory or formally prescribed religious education. Despite the fact that there is no provision for religious education in these two countries, religions nevertheless appear in other subjects. Christian values and influences appear to be the dominant religious heritage whether it is explicitly codified or implicitly implied in the narratives.
On the other hand there is an interesting similarity in the German and French approaches as opposed to the British and Dutch ones. Whereas both Germany and France place one moral standard applicable to all citizens above others, i. e. Christianity in Germany, rationality in France, as it appear in compulsory philosophy lessons, Britain and the Netherlands seem to relate moral standards to the religious and cultural diversity in society. The Dutch political culture establishes a system, which implies that one should teach one's own morals in their own pillar within an overarching (universal) system of equality and non-discrimination. The British political culture on the other encourages the education of morals that should be organised in accordance with the multicultural and multi-religious characteristics of society because British society is composed of communities of values rather than a community of origins as it is the case with Germany.
[1] The 1988 Education Act requires that all new agreed syllabuses ‘must reflect the fact that the religious traditions in Great Britain are in the main Christian whilst taking account of the teaching and practices of the other principal religions represented in Great Britain’ (section 8(3)).
In spite of the process of secularisation that has meanwhile taken place, Christianity still serves as powerful moral reference basis and enjoys privileges in education. Christianity and those movements in society that have been substantial for the development towards humanism, freedom and democracy shall get their appropriate space in educating personalities with a consciousness of their own. Religious education in schools is a regular element and it has to be stressed that it is not inter-religious education but confessional doctrine. The German Constitution guarantees religious education as regular subject in public schools, being put into practice by the churches in the frame of subsidiarity (Grundgesetz Articles 7.2 and 140, 141). The Berlin Statutes the other bind the schools to provide two religious education lessons per week and a room for it free of costs. Consequently, the general framing regulations for schools in Berlin name the churches as partners for educational co-operation.
All confessional lessons are subjects of free choice. Islamic religious education does not take place at regular public schools in Germany. Usually, the reason that is given for the absence of Islam in religious education by School Authorities is that Muslims in Germany do not have a common institution like the Christian Churches that could be treated as educational partner according to the principle of subsidiarity. An exception to the negative attitude is the pragmatic development of an Islamic curriculum in the Bundesland of Nordrhein-Westfalen that had been initiated by applications of three Islamic organisations to conduct their lessons in public schools. An alternative for Muslim organisations is the foundation of their own confessional private schools.
The status of religious education as inculcation of Christian heritage contrasts to French case where a deeply rooted laicism does not accommodate appearance of religious signs in public place because religion is seen as a matter of individual conviction. One can, on the other hand, draw some parallels with the British case where Christianity, Protestant confessionalism, is seen as a source of British identity/imaginary. Especially at the beginning of the 19th Century the British self image was predominantly 'Protestant' in nature. For many, a century later this conception remained. This image was re-circulated by a leading article in The Times on 8 July 1980 which wrote that 'The Church of England is the British national Church'. The Rushdie affair was a test case in Britain, which showed that modern Britain was not as much secularised as imagined. With the Rushdie affair, Islam emerged in the public space as a powerful tradition, which contested the tolerance at the core of the British identity. As Ignatieff observes Islam made people realise that civic tolerance, one of the much-praised core of the British identity, was less secular than may people had supposed. He argues that "the almost forgotten Protestantism within the British identity came to the surface. It is the Christian faith, which the Crown is supposed to defend… It was Islam, which broke a key silence in British national identity: why a secular society fails to separate church and state altogether?" As will be seen later in the discussion, this failure showed up itself once more in 1988 Education Reform Act which made religious education compulsory with a main emphasis on Christianity as an important heritage and source of national imagery.
The institutionalisation of religious education (RE) in general and Islamic education in particular took place differently in Britain than Germany. As the Constitution ensures Christian religious education in German public schools, not the Constitution (because it does not exists), but The Education Reform Act 1988 enforces religious education in public schools. The nature of religious education must be dominantly Christian though other religions in Britain should also be taken into consideration[1]. It is the responsibility of local Standing Advisory Council on Religious Education (SACRE) to advise the authority upon matters connected with religious worship in county schools and the religious education in public schools. Concerning the content of RE a different picture emerges in contrast to other compulsory subjects in the National Curriculum. In contrast to the centralisation of the education system through the National Curriculum, RE was decentralised, acknowledging the diversity of religious traditions in Britain.
The formation of SACRE’s led to the production of agreed syllabus that also accommodated diverse religions in addition to Christianity. An agreed syllabus is required "to reflect the fact that the religious traditions of Great Britain are in the main Christian, while taking account of the teachings and practices of the other principal religions represented in Great Britain". The content of the agreed syllabus is influenced by the religions of ethnic communities. Hinduism, Islam and Buddhism were also included in the study of religions. The most significant aspect of religious education in relation to civil culture is expected to promote peace and toleration which fits well with the general image of Britishness being tolerant. One can argue that religious education which represents religions as beliefs systems rather than cultural and political belonging has a potential to stimulate a better understanding of "others", leading to mutual respect and acceptance. This rather contrast to the Dutch tradition where other religions are portrayed as 'far away' cultures.
Muslims in Britain as elsewhere in Europe are getting organised to provide Islamic education for their children in their own schools as well campaigning for more Muslim teachers in public schools. The daily act of collective worship and the content of religious education have become important concerns for Muslim parents. One of the responses of Muslims to the recent developments in the area of education was to establish their own private and independent Islamic schools where not only the National Curriculum subjects but also cultural and religious subjects would be taught. Muslims also wanted to make use of state funds, which are presently available to denominational and Jewish schools. In order to become voluntary-aided schools the Zakaria Girl’s School in Batley and the Islamia School in London, for example, made applications in 1982. However, Zakaria Girl’s and the Islamia School failed to receive recognition as a voluntary-aided school. After the Labour Party's rise to the government, Muslims increased their pressure on authorities for recognition, which is completely unthinkable in France. Despite earlier rejections of its application, the Islamia School persisted in its effort to receive state funds. In a letter published in the education supplement of the Guardian, leading figures campaigning for this state funding appealed to the Secretary of Education and Employment, David Blunkett, for Muslims to be treated equally with others in Britain (2 December 1997). It is argued in the letter that Government backing of Muslim schools would promote shared values and good citizenship for all communities equally. In response to Muslims' demands, the Government decided (9 January 1998) to grant state funding to Islamia School in London and Al Furqan School in Birmingham. The same day, two more Jewish Schools, Mathidla Marks Kennedy and Jewish Progressive primary schools were also given grant-maintained status.
In the Netherlands on the other hand, there is no compulsory explicit religion (Christianity) lessons in public schools. There is, however, an implicit emphasis on the Christian world in history lessons. This emphasis on Christian world echoes the dominant position of Christian establishments in Germany and Britain representing a shared past. All chapters in history books dealing with 'our' world and `our' civilization also make references to aspects of Christianity. As far as explicit aspects of Christianity are concerned, it is a typical history subject.
What Britain and The Netherlands have in common is the fact both countries made available state funds to Muslim schools. It seems that Muslims in the Netherlands achieved their goals more easily. Despite local opposition, Muslims in The Netherlands succeeded in opening state-funded Islamic schools in Rotterdam and Eindhoven in 1988, and over the last six years, the number of Islamic schools has steadily increased in this country to six in 1989-1990, 22 in 1991-92 and 29 in the 1993-1994 school-year. All of these are primary schools.
France can be singled out regarding religion-state relations. Religious education is not a matter of concern in French public schools at all. The principle of laïcité, as understood neutrality towards religious convictions, means that there should be no religious signs in public schools. There is no religious education and crosses or other religious symbols are not allowed in public schools. The wearing of headscarves in most public schools has been forbidden in the name of this principle. Religious education in French public schools is not even imaginable. Religious questions in the public school are not treated as a matter of culture or merely as a belief system but as a matter of civilisation and historical knowledge.
Issue of religion appears for example when foundations of modern civilisation and the influence of oriental civilisation on the western world are discussed. However, Christianity is represented as a strong marker on Western civilisation. Books in the French schools refer 'our language', 'our customs', 'our cultural past', 'our environment' that carry the imprint of Christian traditions. Implication of this narrative is, though the French society is secular, Christianity marks the repertoire of French discourse despite the calculated distance shown in the books.
Diverse approaches to religion in education as a public sphere
This discussion shows that there is a striking difference in the position of religious education and in the extent to which religion is present in the curriculum in Germany, Britain, France and the Netherlands. These differences are to a large extent related to the different political cultures and dominant discourses in the respective countries. In Germany and Britain religious education is more or less a standard ingredient of the curriculum. In both cases religious moral issues are considered to be essential to educate citizens and build up identity, yet in Britain religious education is compulsory, although religious education is mainly on Christianity, other religions are also respected and taught, whereas in Germany the idea of Christian genealogy shines through. In the French case there is no religious education in public schools because French political culture separates state involvement in religious inculcating and nurturing spirituality for religion is a matter of individual conviction that should not interfere in public sphere. In the Netherlands the situation is somewhat different and although there is no compulsory or formally prescribed religious education. Despite the fact that there is no provision for religious education in these two countries, religions nevertheless appear in other subjects. Christian values and influences appear to be the dominant religious heritage whether it is explicitly codified or implicitly implied in the narratives.
On the other hand there is an interesting similarity in the German and French approaches as opposed to the British and Dutch ones. Whereas both Germany and France place one moral standard applicable to all citizens above others, i. e. Christianity in Germany, rationality in France, as it appear in compulsory philosophy lessons, Britain and the Netherlands seem to relate moral standards to the religious and cultural diversity in society. The Dutch political culture establishes a system, which implies that one should teach one's own morals in their own pillar within an overarching (universal) system of equality and non-discrimination. The British political culture on the other encourages the education of morals that should be organised in accordance with the multicultural and multi-religious characteristics of society because British society is composed of communities of values rather than a community of origins as it is the case with Germany.
[1] The 1988 Education Act requires that all new agreed syllabuses ‘must reflect the fact that the religious traditions in Great Britain are in the main Christian whilst taking account of the teaching and practices of the other principal religions represented in Great Britain’ (section 8(3)).
Turkey's Journey to European Union
Turkey occupies a unique place among the modern nation-states not only because of its geopolitical area but also because of its cultural and religious heritage. Turkey's unique position is strengthened by the fact that it lies at the crossroads of the diverse cultural and religious traditions of the East and West. The political and cultural identity of modern Turkey emerged under the influence of domestic and external forces and traditions that existed in and around Turkey throughout the centuries. These multiple traditions played a major role in the construction of the political and cultural identity of Turkish society.
Modern Turkey was established from the ruins of the Ottoman Empire and inherited an imperial legacy that launched modern reforms during the eighteenth century in political, legal, administrative, educational, and cultural fields. The founders of the republic of Turkey adopted these reforms and accelerated the modernization process in Turkish society. The establishment of a modern nation-state in Turkey crystallized the ideological orientation of the republican elite aimed at reshaping the state and its institutions on the basis of a secular model inspired by the West. Political, social, and religious developments in modern Turkey were influenced by the ideals of modernism and secularism. Although some of the radical reforms and restrictive policies of the early republican period caused a cultural rupture, the fabric of the society preserved the resources and cultural references that make up Turkey's unique identity.
Nevertheless, despite sweeping reforms leading to the modernization and secularization of Turkey, Islamic values remained deeply rooted in Turkish society. However Islam is not a monolithic religion in Turkey. Although the majority of the Muslim population belong to the Sunni interpretation of Islam, current perception and practice of Islam varies from mystical to folk Islam and from conservative to more moderate Islam because Turkish society was exposed to various cultural currents throughout the centuries. Additionally, Islamic moral values are vigorously upheld within the patriarchal structures of traditional Turkish families.
Secularization and westernization could not perform the metaphysical function of a religion. Private religious education, the development of Islamic fashion and dress, the production of religious music, and the publication of Islamic journals as aspects of the privatization wave have given Islam a new boost and made it pervasive in modern Turkish society. Social changes such as migration from rural to urban settlement areas, rapid demographic change, multi-party politics, and economic and industrial developments have all affected the revival of Islam in Turkey.
Although Turkey has improved its democracy since its establishment, problems regarding state-religion relations still remain. Although secularism is defined as a separation of state and religion in Turkey, the state ideology not only permeates public institutions, but it also draws the boundaries of the public domain. Certainly Turkish democracy still requires improvement to become more inclusive and accommodating of religions and to find an appropriate balance between religion and secularism in a nation that is almost entirely Muslim. Nevertheless, Turkey is an exemplary nation that shows Islam and modern democracy can peacefully coexist. Now, Turkey is moving a step further to improve its democracy and to empower its citizens by introducing numerous reforms to join the European Union as a full member state.
Modern Turkey was established from the ruins of the Ottoman Empire and inherited an imperial legacy that launched modern reforms during the eighteenth century in political, legal, administrative, educational, and cultural fields. The founders of the republic of Turkey adopted these reforms and accelerated the modernization process in Turkish society. The establishment of a modern nation-state in Turkey crystallized the ideological orientation of the republican elite aimed at reshaping the state and its institutions on the basis of a secular model inspired by the West. Political, social, and religious developments in modern Turkey were influenced by the ideals of modernism and secularism. Although some of the radical reforms and restrictive policies of the early republican period caused a cultural rupture, the fabric of the society preserved the resources and cultural references that make up Turkey's unique identity.
Nevertheless, despite sweeping reforms leading to the modernization and secularization of Turkey, Islamic values remained deeply rooted in Turkish society. However Islam is not a monolithic religion in Turkey. Although the majority of the Muslim population belong to the Sunni interpretation of Islam, current perception and practice of Islam varies from mystical to folk Islam and from conservative to more moderate Islam because Turkish society was exposed to various cultural currents throughout the centuries. Additionally, Islamic moral values are vigorously upheld within the patriarchal structures of traditional Turkish families.
Secularization and westernization could not perform the metaphysical function of a religion. Private religious education, the development of Islamic fashion and dress, the production of religious music, and the publication of Islamic journals as aspects of the privatization wave have given Islam a new boost and made it pervasive in modern Turkish society. Social changes such as migration from rural to urban settlement areas, rapid demographic change, multi-party politics, and economic and industrial developments have all affected the revival of Islam in Turkey.
Although Turkey has improved its democracy since its establishment, problems regarding state-religion relations still remain. Although secularism is defined as a separation of state and religion in Turkey, the state ideology not only permeates public institutions, but it also draws the boundaries of the public domain. Certainly Turkish democracy still requires improvement to become more inclusive and accommodating of religions and to find an appropriate balance between religion and secularism in a nation that is almost entirely Muslim. Nevertheless, Turkey is an exemplary nation that shows Islam and modern democracy can peacefully coexist. Now, Turkey is moving a step further to improve its democracy and to empower its citizens by introducing numerous reforms to join the European Union as a full member state.
31 Mayıs 2005 Salı
Zeyrek: Overlooking the Golden Horne
This weekend I wanted to have walk in old quarters of Istanbul. This time I strolled in Zeyrek and Fatih neighbourhood. These quaters are full of history, tradition and carry faces of the past and the present. I took a ferry from Uskudar to Sirkeci and walked from there towards Eyup direction. Nice walk along a warm wind. Then I decided to visit a church which is known among people as the Church of the Fırst Day of the Month. People go there (especially, indeed almost only women) to make wishes in search of healing, finding solutions to their problems such as marriage, becoming pregnant and earning hearts of lovers. It is small and cost church. When people visit they buy a key and try to sanctfy it while praying. I talked to the caretaker and found out that there was no service on Sundays.
Then I crossed the road to see Zeyrek where there is an old church and monostery. A small portion is used as a mosque but the building is so old ann in a bad condition. Luckly, restoration works have started recently. In addtion to the church there are old houses from the Ottoman times. Some of there houses were renovated and protected as part of UNESCO world heritage. A minute walk from the church will take you to a Zeyrek restaurant. This is very clean and well served place with a view of the Golden Horn and Galata Tower. A place every visitor to Istanbul must visit. You can have nice tea, coffee or more while having this excellent view.
After a nice and hot tea I walked around and came accross a place where there are lots shops and restaurants owned by people from Siirt region of Turkey. You can find all sorts of local food from Siirt. Restaurants serve also traditional Siirt food. If you have colestrol however, you need to be careful with your food because they serve fatty food.
When I finished my food around 4 pm. I alked up towards right and came face to face with the Fatih Mosque, named after Mehmed II, conqurer of Istanbul. This is a large and beautiful mosque surrounded by lots of historical buildings.
It was such a nice day. Keep these places in mind if you want to explore Istanbul on foot.
Then I crossed the road to see Zeyrek where there is an old church and monostery. A small portion is used as a mosque but the building is so old ann in a bad condition. Luckly, restoration works have started recently. In addtion to the church there are old houses from the Ottoman times. Some of there houses were renovated and protected as part of UNESCO world heritage. A minute walk from the church will take you to a Zeyrek restaurant. This is very clean and well served place with a view of the Golden Horn and Galata Tower. A place every visitor to Istanbul must visit. You can have nice tea, coffee or more while having this excellent view.
After a nice and hot tea I walked around and came accross a place where there are lots shops and restaurants owned by people from Siirt region of Turkey. You can find all sorts of local food from Siirt. Restaurants serve also traditional Siirt food. If you have colestrol however, you need to be careful with your food because they serve fatty food.
When I finished my food around 4 pm. I alked up towards right and came face to face with the Fatih Mosque, named after Mehmed II, conqurer of Istanbul. This is a large and beautiful mosque surrounded by lots of historical buildings.
It was such a nice day. Keep these places in mind if you want to explore Istanbul on foot.
27 Mayıs 2005 Cuma
Ne Liverpool Ne Milan! Kazanan Türkiye
Günlerdir heyecanla beklenen Avrupa Şampiyonlar Ligi finali yani Liverpool-Milan maçı nihayet yapıldı ve bitti. Çarşamba günü doruğa çıkan heyecanın yerini Milan tarafında hayal kırıklığı, Liverpool tarafında ise sevinç ve coşku aldı. Liverpool kupayı İngiltere’ye götürdü. Ama yaklaşık yüz bin futbol tutkununu sahaya sürükleyen ve milyonlarca sporseveri ekran başına kilitleyen bu maçın galibi genelde Türkiye özelde ise İstanbul oldu.
Türkiye’deki bu futbol şöleni yaklaşık iki yüz ülkede üç milyara yakın insan tarafından seyredildi. Avrupa Şampiyonlar Ligi kupası nereye giderse gitsin zihinlere kazılan aslında İstanbul ve Türkiye oldu. Nasıl kazınmasın ki? Yılın en güzel mevsiminde on binlerce taraftar İstanbul sokaklarını doldurdu. Bir çoğu ilk kez İstanbul’a gelmişti ama daha ilk günden şehrin büyülü havasına kaptırmışlardı kendilerini.
İstanbul’un büyülü havasını soluyan İngiliz ve İtalyan taraftarlar sadece ellerinde bira şişleri ve bayraklarla dolaşarak günlerini geçirmedi. Otellerin çoğu final maçı için gelenlere üç-dört günlük rezervasyon politikası uyguladığı için yarım gün harcanacak maç birçokları için kısa bir tatil anlamına geliyordu. Bu nedenle sokaklarda, müzelerde, saraylarda, vapurlarda yani İstanbul’un her köşesinde konuk futbolseverlere rastlamak mümkündü.
Taraftarların üç-dört gün boyunca sokaklarda dolaşması bilerek ya da bilmeyerek İstanbul ve Türkiye’nin müthiş güzelliklerini keşfetmeye yetmişti. Bunun en güzel örneklerinden birini final maçının yapılacağı gün bir sabah kahvaltısında gördüm. Yurt dışından gelen ve farklı ülkeleri temsil eden üst düzey liderler grubu ile yapılan bir toplantıya katılmam gerektiği için erken saatlerde Sultan Ahmet yakınlarındaki Ahırkapı’da bulunan Armada oteline gittim. Toplantı saatine kadar beklemek yerine kahvaltı yapmak üzere otelin terasında çıktığımda çarpıcı bir manzara ile karşılaştım. Akşam yapılacak maçın heyecanıyla güne erken başlayan futbol aşıkları destekledikleri takımın formalarıyla kahvaltı masalarını doldurmuştu bile.
Teras katının manzarası inanılmaz derece güzeldi. Çaylar, kahveler, börekler, peynirler ve zeytinlerle süslü tabaklarını alan futbol tutkunları, serin bir sabah saatinde Sultan Ahmet Camii ve Ayasofya Müzesi’ne bakarak keyif çatıyordu. Eminim bu manzara onlara kısa sürelik bile olsa maçı unutturmuştu. Sultan Ahmet Camii ve Ayasofya Müzesi’nden gözlerinizi alıp başka yere baktığınızda ise çarşaf gibi masmavi bir deniz manzarası karşılıyordu sizi. Yüzlerce yıllık geçmişi olan bir kentin en görkemli iki yapısının hemen yanında böyle zengin bir kahvaltı yapmak her kula nasip olabilecek bir şey değil. Bir tadanın bir kez daha tatma konusunda istekli olmakta hayli zorlanacağı geleneksel İngiliz kahvaltısı yerine zeytin, peynir, poğaça, börek, bal, ceviz ve çeşit çeşit reçellerden oluşan kahvaltı mönüsünün davetkar manzarası da ayrı bir güzellikteydi.
Londra, Paris, Amsterdam, Berlin ve New York gibi insanların akın akın gittiği kentlere gitmiş, bu kentlerin sokaklarında uzun uzun yürümüş biri olarak söylüyorum. İstanbul gibisi yok. İstanbul’un mimari dokusu, kültürel derinliği, doğal manzarası, yemekleri, denizinin mavisi hiçbir yerde yok. İşte Liverpool ve Milan taraftarları bu zenginlikleri, birikimleri ve güzellikleri keşfetme, tatma ve içlerine sindirme fırsatı buldu.
Final maçı hakikaten çok heyecanlı, hareketli ve keyifliydi. Maça gelenler için unutulamayacak hatıralar bıraktı geride. Ve bu hatıra İstanbul’da yani Türkiye’de yaşandı. Kuşkusuz maç bir süre daha konuşulacak, tartışılacak ve görüntüleri ekranlarımızı süsleyecek. Maça ilişkin her konuşma, yazı, program ve yorum kaçınılmaz olarak İstanbul’u da gündeme getirecektir. Kimi zafer sarhoşluğu, kimi matem havasında evine ve yurduna dönen on binlerce taraftar maça ilişkin gözlemlerini paylaşmayı bitirdikten sonra sıra İstanbul’u anlatmaya gelecek. Yenilen ve içilen şeyler, gezilen ve görülen yerler, yürünen sokaklar, selamlaşılan insanlar, yani İstanbul ve Türkiye konuşulacak Liverpool ve Milan’da.
Final maçı organizasyonu Türkiye’ye milyonlarca dolar akmasına da neden oldu. Sokaklar canlandı ve esnafın yüzü güldü. Türkiye organizasyon konusunda maddi ölçeklere sığmayacak bir başarı gösterdi, deneyim elde etti ve bütün dünyanın güvenini kazandı. Türkiye her anlamda birinci ligde yarışan ve rekabet eden bir ülke olduğunu tekrar gösterdi. Hem de masraf etmeden, milyonlarca dolar reklam parası ödemeden bunu başardı.
Avrupa Şampiyonlar Ligi kupasını Liverpool aldı ve iki devrelik perde böylece bu yıl için kapanmış oldu. Fakat asıl kazanan Türkiye oldu ve Atatürk Olimpiyat Stadı İstanbul başta olmak üzere Türkiye için yeni perdeler araladı ve yeni fırsat alanları açtı. Şimdi Türkiye’ye düşen ödev bu fırsatları iyi değerlendirmekten ibarettir.
Türkiye’deki bu futbol şöleni yaklaşık iki yüz ülkede üç milyara yakın insan tarafından seyredildi. Avrupa Şampiyonlar Ligi kupası nereye giderse gitsin zihinlere kazılan aslında İstanbul ve Türkiye oldu. Nasıl kazınmasın ki? Yılın en güzel mevsiminde on binlerce taraftar İstanbul sokaklarını doldurdu. Bir çoğu ilk kez İstanbul’a gelmişti ama daha ilk günden şehrin büyülü havasına kaptırmışlardı kendilerini.
İstanbul’un büyülü havasını soluyan İngiliz ve İtalyan taraftarlar sadece ellerinde bira şişleri ve bayraklarla dolaşarak günlerini geçirmedi. Otellerin çoğu final maçı için gelenlere üç-dört günlük rezervasyon politikası uyguladığı için yarım gün harcanacak maç birçokları için kısa bir tatil anlamına geliyordu. Bu nedenle sokaklarda, müzelerde, saraylarda, vapurlarda yani İstanbul’un her köşesinde konuk futbolseverlere rastlamak mümkündü.
Taraftarların üç-dört gün boyunca sokaklarda dolaşması bilerek ya da bilmeyerek İstanbul ve Türkiye’nin müthiş güzelliklerini keşfetmeye yetmişti. Bunun en güzel örneklerinden birini final maçının yapılacağı gün bir sabah kahvaltısında gördüm. Yurt dışından gelen ve farklı ülkeleri temsil eden üst düzey liderler grubu ile yapılan bir toplantıya katılmam gerektiği için erken saatlerde Sultan Ahmet yakınlarındaki Ahırkapı’da bulunan Armada oteline gittim. Toplantı saatine kadar beklemek yerine kahvaltı yapmak üzere otelin terasında çıktığımda çarpıcı bir manzara ile karşılaştım. Akşam yapılacak maçın heyecanıyla güne erken başlayan futbol aşıkları destekledikleri takımın formalarıyla kahvaltı masalarını doldurmuştu bile.
Teras katının manzarası inanılmaz derece güzeldi. Çaylar, kahveler, börekler, peynirler ve zeytinlerle süslü tabaklarını alan futbol tutkunları, serin bir sabah saatinde Sultan Ahmet Camii ve Ayasofya Müzesi’ne bakarak keyif çatıyordu. Eminim bu manzara onlara kısa sürelik bile olsa maçı unutturmuştu. Sultan Ahmet Camii ve Ayasofya Müzesi’nden gözlerinizi alıp başka yere baktığınızda ise çarşaf gibi masmavi bir deniz manzarası karşılıyordu sizi. Yüzlerce yıllık geçmişi olan bir kentin en görkemli iki yapısının hemen yanında böyle zengin bir kahvaltı yapmak her kula nasip olabilecek bir şey değil. Bir tadanın bir kez daha tatma konusunda istekli olmakta hayli zorlanacağı geleneksel İngiliz kahvaltısı yerine zeytin, peynir, poğaça, börek, bal, ceviz ve çeşit çeşit reçellerden oluşan kahvaltı mönüsünün davetkar manzarası da ayrı bir güzellikteydi.
Londra, Paris, Amsterdam, Berlin ve New York gibi insanların akın akın gittiği kentlere gitmiş, bu kentlerin sokaklarında uzun uzun yürümüş biri olarak söylüyorum. İstanbul gibisi yok. İstanbul’un mimari dokusu, kültürel derinliği, doğal manzarası, yemekleri, denizinin mavisi hiçbir yerde yok. İşte Liverpool ve Milan taraftarları bu zenginlikleri, birikimleri ve güzellikleri keşfetme, tatma ve içlerine sindirme fırsatı buldu.
Final maçı hakikaten çok heyecanlı, hareketli ve keyifliydi. Maça gelenler için unutulamayacak hatıralar bıraktı geride. Ve bu hatıra İstanbul’da yani Türkiye’de yaşandı. Kuşkusuz maç bir süre daha konuşulacak, tartışılacak ve görüntüleri ekranlarımızı süsleyecek. Maça ilişkin her konuşma, yazı, program ve yorum kaçınılmaz olarak İstanbul’u da gündeme getirecektir. Kimi zafer sarhoşluğu, kimi matem havasında evine ve yurduna dönen on binlerce taraftar maça ilişkin gözlemlerini paylaşmayı bitirdikten sonra sıra İstanbul’u anlatmaya gelecek. Yenilen ve içilen şeyler, gezilen ve görülen yerler, yürünen sokaklar, selamlaşılan insanlar, yani İstanbul ve Türkiye konuşulacak Liverpool ve Milan’da.
Final maçı organizasyonu Türkiye’ye milyonlarca dolar akmasına da neden oldu. Sokaklar canlandı ve esnafın yüzü güldü. Türkiye organizasyon konusunda maddi ölçeklere sığmayacak bir başarı gösterdi, deneyim elde etti ve bütün dünyanın güvenini kazandı. Türkiye her anlamda birinci ligde yarışan ve rekabet eden bir ülke olduğunu tekrar gösterdi. Hem de masraf etmeden, milyonlarca dolar reklam parası ödemeden bunu başardı.
Avrupa Şampiyonlar Ligi kupasını Liverpool aldı ve iki devrelik perde böylece bu yıl için kapanmış oldu. Fakat asıl kazanan Türkiye oldu ve Atatürk Olimpiyat Stadı İstanbul başta olmak üzere Türkiye için yeni perdeler araladı ve yeni fırsat alanları açtı. Şimdi Türkiye’ye düşen ödev bu fırsatları iyi değerlendirmekten ibarettir.
İstanbul tarihine sosyo-kültürel bakış...
İstanbul’un fethinin 552. yıldönümü kutlanırken askeri, bir dehanın ürünü olan bu başarının sosyal ve kültürel yansımalarına da bakılmalıdır. Ünlü yazar Jon Freely’in “saltanat kenti” ve tarihçi Philip Mansel’in “dünyanın arzuladığı şehir” olarak tanımladığı İstanbul, iki ayrı kıtayı birleştiren, daha da önemlisi, “doğu” ve “batı” diye tanımlanan birbirinden farklı iki uygarlık arasında köprü gibi uzanan tek kenttir. İstanbul “doğu” ve “batı” düşüncesini buluşturan bir uygarlık köprüsüdür. Günümüz coğrafyasında benzer fonksiyonlar icra eden bir başka şehre rastlamak mümkün değildir.
En eski mahallesinin kuruluşu milattan önce 658 yılına kadar uzanan İstanbul, milattan sonra 330 yılında Bizans’ın başşehri olmuştur. İstanbul’un bir imparatorluk başşehri statüsüne kavuşması Roma İmparatorluğunun bölünmesiyle başlar ve 1923 yılına kadar devam eder. Bizans imparatoru Constantinus, 353 yılında İstanbul’u başşehir ilan eder ve bu tarihten itibaren İstanbul dünyanın odak noktalarından biri haline gelir. Bu tarihten itibaren İstanbul tam bir imparatorluk şehri kimliğine bürünmüş, bu kimliğini Osmanlı İmparatorluğu döneminde de kuvvetlendirmiş ve nihayet modern Türkiye Cumhuriyeti’nin kurulması ile İstanbul ve kent sakinleri için yeni bir dönem başlamıştır.
İstanbul'un kimliği 1453 yılında yeni bir dönüşüme uğramıştır. Türklerin şehri fethetmesiyle İstanbul, farklı medeniyet paradigmalarına teslim olmuş ve binlerce yıllık kent birikimine dinamik bir yapı daha eklenmiştir. Eski Yunan, Bizans ve Roma kültür birikiminin üzerine oturan İstanbul'un temelleri, Türk medeniyeti ile daha da sağlamlaşmıştır. İstanbul önemli bir imparatorluk şehri olmaya devam etmiştir. Daha önce kurulu medeniyetlerin birikimini yıkarak değil, bu birikimlere yeni unsurlar ekleyerek başardı bunu başarmıştır. Fetih sırasında İstanbul'un yağmalanması önlenmiş ve günümüzdeki hoşgörüsüzlere parmak ısırtacak “çok kültürlü” toplumda bir arada yaşamanın ilk temelleri atılmıştır.
Osmanlı İmparatorluğu'nun yıkılmasından sonra yeni kurulan Türk Devleti bu imparatorluk şehrinden “başşehir” unvanını alıp Ankara’ya veriyor. Buna rağmen modern Türkiye’de İstanbul kültür, sanat, mimari, iktisadi ve fikri hayatın başşehri olma unvanını sürdürüyor. Çünkü yazar Freely’in deyimiyle “İstanbul'un ölümsüz bir ruhu var.”
İstanbul’un Kent Kimliği
İstanbul’a kent kimliğini veren ve bu şehri diğer dünya kentlerinden farklı ve seçkin kılan çeşitli unsurlar vardır. Bu unsurlardan biri kuşkusuz İstanbul’un coğrafi konumu, yani karalar ve denizler arasında bir geçit konumunda bulunmasıdır. Balkan ve Anadolu yarımadalarını katederek geçen yolların kesişme noktası bu kenttir. İstanbul’a özel ve ayrıcalıklı bir kimlik kazandıran bir başka unsur ise İstanbul Boğazı’nın Karadeniz ve Akdeniz kültür dünyalarını birleştiren bir deniz yolu olmasıdır.
Sık sık komşu devletlerin saldırısına uğrayan İstanbul, Bizans imparatorluğunun güçlü olduğu dönemlerde başarılı şekilde savunulmuştur. Ancak VII. Yüzyılda başlayan İslam fetihleri sonunda imparatorluk, doğuda kazandığı üstünlüğü yitirirken İstanbul müslüman güçlerin hedefi haline gelmiştir. Emevi Halifesi Muaviye’nin ordularının 669 yılında İstanbul surlarının önüne kadar geldiği görülmüştür. 674 yılında başlayan karadan ve denizden kuşatma 678 yılına kadar sürmüş ancak hücumlar geri püskürtülmüştür. Müslüman güçlerin kuşatması zaman zaman tekrarlanmıştır. Abbasi Halifesi Mehdi Billah’ın oğlu Harunnürreşid kumandasındaki orduyla 782 yılında tekrar kuşatılan İstanbul, İmparatoriçe İrene’nin imzaladığı barış antlaşması ile kuşatmadan kurtuldu. İstanbul sadece müslümanların değil diğer devletlerin de ilgisini çekmiştir. Karadeniz’den gemilerle gelen Rusların 860 ve 941 yıllarında iki kez kuşatmasına maruz kalan kenti 913 ve 924 yıllarında Bulgarlar da iki defa kuşatmıştır.
İstanbul, 1096 yılında Haçlı ordularının kentin yakınlarında konuşlandırılması sırasında endişeli günler geçirmiştir. Dördüncü Haçlı seferi sırasında, Haçlılar kenti ele geçirerek 1204 yılında yağmalamıştır. 900 yıl boyunca Hıristiyan dünyasına merkezlik eden İstanbul, Haçlı yağması sonunda bütün görkemini ve ihtişamını yitirmiştir. “Şehirler kraliçesi” olarak şöhrete kavuşan İstanbul, Haçlı yağması ve talanı sonucu Avrupalı barbarların ayakları altında tüm güzelliğini kaybetmiştir. Kentin ihtişamını kaybetmesinin ardından Avrupalılar İstanbul’da bir Latin imparatorluğu kurmuş, bu sırada İstanbul’un nüfusu 75 000 kişiye kadar düşmiştür. Osmanlı orduları ilk kez 1359 yılında İstanbul surları önünde görülmüştür. Daha sonra 1391, 1400 ve 1422 yıllarındaki kuşatmalardan kurtulan İstanbul nihayet 1453 yılında Osmanlılar tarafından fethedilmiştir.
İstanbul’da çok kültürlü kent hayatının kuruluşu
İstanbul’un fethini müteakiben kente giren Fatih Sultan Mehmet Ayasofya’ya giderek burada toplanmış korku ve panik içindeki halka ve din adamlarına hitap ederek güvenliklerinin sağlanacağı güvencesini vermiştir. Fatih Sultan Mehmet şehrin askerler tarafından tahrip edilmesini önlemek için elinden geleni yapmıştır. Kiliselere ve orduya teslimiyet gösterenlerin evlerine dokunulmamıştır. Fatih Sultan Mehmet’in imparatorluk başkenti yapmaya kararlı olduğu kentin nüfusunu korumak için çaba gösterdiği ve bu kente yaraşır bir sosyal ve ekonomik yapı oluşturmaya çalıştığı bilinmektedir. İstanbul’un Türkler tarafından fethi kent kimliği açısından bir dönüm noktası olmuştur. Fetih sonrası hızlı bir imar hamlesi ile çehresi değişmeye başlayan şehir yavaş yavaş bir Türk İslam kenti kimliğini kazanmıştır. On altıncı yüzyıla gelindiğine artık İstanbul bir cazibe merkezi haline gelmiştir. II. Mahmut dönemindeki reformlar kent kimliğine yeni bir boyut eklemiştir. Bu reformlar kentin doğu ve İslami mistik havasına batı esintileri eklemiş, kent daha kozmopolit bir görünüm kazanmıştır. Dünyanın gözbebeği bir kent olan İstanbul bütün büyük devletlerin ilgisini çekmiş ancak Çanakkale savunması örneğinde olduğu gibi o güne kadarki tüm tehlikelerden kurtulmuştur. Ancak Osmanlı İmparatorluğu’nun siyasi, ekonomik ve askeri çöküşü hızlandıkça savunma daha da zorlanmış ve nihayet 13 Ekim 1918’de müttefik güçlerin İstanbul’a girişi ile işgal devri başlamıştır. İstanbul 1453’te fethedildikten sonra ilk kez yabancı işgaline uğramıştır. Ancak Ankara hükümetinin Milli Mücadeleyi büyük bir zaferle kazanması üzerine işgal kuvvetleri İstanbul’dan ayrılmıştır. Osmanlı idaresinin fiilen sona ermesi anlamına gelen son Osmanlı Padişahı VI. Mehmed’in 16 Ekim 1923’te İstanbul’dan ayrılması ile kentin kaderinde yeni bir sayfa açılmıştır. İstanbul payitaht olma özeliğini yitirmiş ancak sahip olduğu kurumlar ve özelliklerden dolayı büyük bir metropol olma niteliğini devam ettirmiştir.
Bir Kültür Potası Olarak İstanbul
İstanbul’un kent kimliğinin oluşmasında tarih boyunca çeşitli milletlerin ve uygarlıkların katkısı olmuştur. İstanbul’a yakından bakıldığında kentin farklı medeniyetlerin bıraktığı eserlerle süslü olduğu görülür. Ancak 1950’li yıllardan itibaren şehrin tarihi özellikleri, mimari birikimi ve kültürel mirası göz önünde bulundurulmadan yapılan çalışmalar ve izin verilen yapılaşma hem kent görünümü bozmuş hem de bu kente kimliğini veren bir çok tarihi eserin tahribine yol açmıştır. Özellikle Fatih Sultan Mehmet bakımsız, harap ve nüfusun çoğu tarafından terkedilmiş durumda fethettiği İstanbul’a eski ihtişamını kazandırmak, burayı bir dünya şehri yapmak için ciddi imar faaliyetleri başlattığı bilinmektedir. Bu arada şehre Türk ve İslam kimliği verecek bir dizi mimari yapı kazandırılması kararlaştırılmıştır. Bu planın bir parçası olarak. İstanbul her dinden ve inançtan insanın kendi kültürel mirasını yaşattığı bir kent kimliği kazanırken, Türkler de kurdukları vakıflar, yaptıkları askeri tesis, külliye, medrese, cami, türbe, kütüphane, sebil, hamam, köprü ve diğer kültür kurumları ile şehre yeni bir kimlik kazandırmışlardır. Ancak kent Türk İslam kimliği kazanırken Rum, Ermeni ve Musevi cemaatler üzerine baskı kurulmamış, onların da kent hayatı için aktif rol almaları için gereken düzenlemeler yapılmıştır. Zaten İstanbul’un bir dünya kenti olmasında bahsi geçen tüm gurupların katkısı olmuştur.
Geçmişte Doğu Roma İmparatorluğu ve Osmanlı Devleti’ne başkentlik eden İstanbul bugün Türkiye Cumhuriyeti’nin nüfus bakımından en kalabalık, dinamik ve gelişen ekonomisi, sanat ve kültür birikimi ile en büyük merkezidir. Bir başka ifade ile İstanbul, Türkiye Cumhuriyeti’nin kurulmasıyla başşehir rolünü kaybetmesine karşın kalabalık nüfusu ve insan gücü yanında Türkiye’nin en büyük şehri olma niteliğini ve ayrıca ülkenin fikri, kültürel, iktisadi, ticari ve sanayi merkezi olma konumunu sürdürmüştür. Ülkenin idari ve siyasi anlamda başşehri Ankara olmakla birlikte İstanbul sanat, kültür, edebiyat, ekonomi, eğitim ve endüstri alanlarında Türkiye’nin başşehri olmaya devam etmektedir.
En eski mahallesinin kuruluşu milattan önce 658 yılına kadar uzanan İstanbul, milattan sonra 330 yılında Bizans’ın başşehri olmuştur. İstanbul’un bir imparatorluk başşehri statüsüne kavuşması Roma İmparatorluğunun bölünmesiyle başlar ve 1923 yılına kadar devam eder. Bizans imparatoru Constantinus, 353 yılında İstanbul’u başşehir ilan eder ve bu tarihten itibaren İstanbul dünyanın odak noktalarından biri haline gelir. Bu tarihten itibaren İstanbul tam bir imparatorluk şehri kimliğine bürünmüş, bu kimliğini Osmanlı İmparatorluğu döneminde de kuvvetlendirmiş ve nihayet modern Türkiye Cumhuriyeti’nin kurulması ile İstanbul ve kent sakinleri için yeni bir dönem başlamıştır.
İstanbul'un kimliği 1453 yılında yeni bir dönüşüme uğramıştır. Türklerin şehri fethetmesiyle İstanbul, farklı medeniyet paradigmalarına teslim olmuş ve binlerce yıllık kent birikimine dinamik bir yapı daha eklenmiştir. Eski Yunan, Bizans ve Roma kültür birikiminin üzerine oturan İstanbul'un temelleri, Türk medeniyeti ile daha da sağlamlaşmıştır. İstanbul önemli bir imparatorluk şehri olmaya devam etmiştir. Daha önce kurulu medeniyetlerin birikimini yıkarak değil, bu birikimlere yeni unsurlar ekleyerek başardı bunu başarmıştır. Fetih sırasında İstanbul'un yağmalanması önlenmiş ve günümüzdeki hoşgörüsüzlere parmak ısırtacak “çok kültürlü” toplumda bir arada yaşamanın ilk temelleri atılmıştır.
Osmanlı İmparatorluğu'nun yıkılmasından sonra yeni kurulan Türk Devleti bu imparatorluk şehrinden “başşehir” unvanını alıp Ankara’ya veriyor. Buna rağmen modern Türkiye’de İstanbul kültür, sanat, mimari, iktisadi ve fikri hayatın başşehri olma unvanını sürdürüyor. Çünkü yazar Freely’in deyimiyle “İstanbul'un ölümsüz bir ruhu var.”
İstanbul’un Kent Kimliği
İstanbul’a kent kimliğini veren ve bu şehri diğer dünya kentlerinden farklı ve seçkin kılan çeşitli unsurlar vardır. Bu unsurlardan biri kuşkusuz İstanbul’un coğrafi konumu, yani karalar ve denizler arasında bir geçit konumunda bulunmasıdır. Balkan ve Anadolu yarımadalarını katederek geçen yolların kesişme noktası bu kenttir. İstanbul’a özel ve ayrıcalıklı bir kimlik kazandıran bir başka unsur ise İstanbul Boğazı’nın Karadeniz ve Akdeniz kültür dünyalarını birleştiren bir deniz yolu olmasıdır.
Sık sık komşu devletlerin saldırısına uğrayan İstanbul, Bizans imparatorluğunun güçlü olduğu dönemlerde başarılı şekilde savunulmuştur. Ancak VII. Yüzyılda başlayan İslam fetihleri sonunda imparatorluk, doğuda kazandığı üstünlüğü yitirirken İstanbul müslüman güçlerin hedefi haline gelmiştir. Emevi Halifesi Muaviye’nin ordularının 669 yılında İstanbul surlarının önüne kadar geldiği görülmüştür. 674 yılında başlayan karadan ve denizden kuşatma 678 yılına kadar sürmüş ancak hücumlar geri püskürtülmüştür. Müslüman güçlerin kuşatması zaman zaman tekrarlanmıştır. Abbasi Halifesi Mehdi Billah’ın oğlu Harunnürreşid kumandasındaki orduyla 782 yılında tekrar kuşatılan İstanbul, İmparatoriçe İrene’nin imzaladığı barış antlaşması ile kuşatmadan kurtuldu. İstanbul sadece müslümanların değil diğer devletlerin de ilgisini çekmiştir. Karadeniz’den gemilerle gelen Rusların 860 ve 941 yıllarında iki kez kuşatmasına maruz kalan kenti 913 ve 924 yıllarında Bulgarlar da iki defa kuşatmıştır.
İstanbul, 1096 yılında Haçlı ordularının kentin yakınlarında konuşlandırılması sırasında endişeli günler geçirmiştir. Dördüncü Haçlı seferi sırasında, Haçlılar kenti ele geçirerek 1204 yılında yağmalamıştır. 900 yıl boyunca Hıristiyan dünyasına merkezlik eden İstanbul, Haçlı yağması sonunda bütün görkemini ve ihtişamını yitirmiştir. “Şehirler kraliçesi” olarak şöhrete kavuşan İstanbul, Haçlı yağması ve talanı sonucu Avrupalı barbarların ayakları altında tüm güzelliğini kaybetmiştir. Kentin ihtişamını kaybetmesinin ardından Avrupalılar İstanbul’da bir Latin imparatorluğu kurmuş, bu sırada İstanbul’un nüfusu 75 000 kişiye kadar düşmiştür. Osmanlı orduları ilk kez 1359 yılında İstanbul surları önünde görülmüştür. Daha sonra 1391, 1400 ve 1422 yıllarındaki kuşatmalardan kurtulan İstanbul nihayet 1453 yılında Osmanlılar tarafından fethedilmiştir.
İstanbul’da çok kültürlü kent hayatının kuruluşu
İstanbul’un fethini müteakiben kente giren Fatih Sultan Mehmet Ayasofya’ya giderek burada toplanmış korku ve panik içindeki halka ve din adamlarına hitap ederek güvenliklerinin sağlanacağı güvencesini vermiştir. Fatih Sultan Mehmet şehrin askerler tarafından tahrip edilmesini önlemek için elinden geleni yapmıştır. Kiliselere ve orduya teslimiyet gösterenlerin evlerine dokunulmamıştır. Fatih Sultan Mehmet’in imparatorluk başkenti yapmaya kararlı olduğu kentin nüfusunu korumak için çaba gösterdiği ve bu kente yaraşır bir sosyal ve ekonomik yapı oluşturmaya çalıştığı bilinmektedir. İstanbul’un Türkler tarafından fethi kent kimliği açısından bir dönüm noktası olmuştur. Fetih sonrası hızlı bir imar hamlesi ile çehresi değişmeye başlayan şehir yavaş yavaş bir Türk İslam kenti kimliğini kazanmıştır. On altıncı yüzyıla gelindiğine artık İstanbul bir cazibe merkezi haline gelmiştir. II. Mahmut dönemindeki reformlar kent kimliğine yeni bir boyut eklemiştir. Bu reformlar kentin doğu ve İslami mistik havasına batı esintileri eklemiş, kent daha kozmopolit bir görünüm kazanmıştır. Dünyanın gözbebeği bir kent olan İstanbul bütün büyük devletlerin ilgisini çekmiş ancak Çanakkale savunması örneğinde olduğu gibi o güne kadarki tüm tehlikelerden kurtulmuştur. Ancak Osmanlı İmparatorluğu’nun siyasi, ekonomik ve askeri çöküşü hızlandıkça savunma daha da zorlanmış ve nihayet 13 Ekim 1918’de müttefik güçlerin İstanbul’a girişi ile işgal devri başlamıştır. İstanbul 1453’te fethedildikten sonra ilk kez yabancı işgaline uğramıştır. Ancak Ankara hükümetinin Milli Mücadeleyi büyük bir zaferle kazanması üzerine işgal kuvvetleri İstanbul’dan ayrılmıştır. Osmanlı idaresinin fiilen sona ermesi anlamına gelen son Osmanlı Padişahı VI. Mehmed’in 16 Ekim 1923’te İstanbul’dan ayrılması ile kentin kaderinde yeni bir sayfa açılmıştır. İstanbul payitaht olma özeliğini yitirmiş ancak sahip olduğu kurumlar ve özelliklerden dolayı büyük bir metropol olma niteliğini devam ettirmiştir.
Bir Kültür Potası Olarak İstanbul
İstanbul’un kent kimliğinin oluşmasında tarih boyunca çeşitli milletlerin ve uygarlıkların katkısı olmuştur. İstanbul’a yakından bakıldığında kentin farklı medeniyetlerin bıraktığı eserlerle süslü olduğu görülür. Ancak 1950’li yıllardan itibaren şehrin tarihi özellikleri, mimari birikimi ve kültürel mirası göz önünde bulundurulmadan yapılan çalışmalar ve izin verilen yapılaşma hem kent görünümü bozmuş hem de bu kente kimliğini veren bir çok tarihi eserin tahribine yol açmıştır. Özellikle Fatih Sultan Mehmet bakımsız, harap ve nüfusun çoğu tarafından terkedilmiş durumda fethettiği İstanbul’a eski ihtişamını kazandırmak, burayı bir dünya şehri yapmak için ciddi imar faaliyetleri başlattığı bilinmektedir. Bu arada şehre Türk ve İslam kimliği verecek bir dizi mimari yapı kazandırılması kararlaştırılmıştır. Bu planın bir parçası olarak. İstanbul her dinden ve inançtan insanın kendi kültürel mirasını yaşattığı bir kent kimliği kazanırken, Türkler de kurdukları vakıflar, yaptıkları askeri tesis, külliye, medrese, cami, türbe, kütüphane, sebil, hamam, köprü ve diğer kültür kurumları ile şehre yeni bir kimlik kazandırmışlardır. Ancak kent Türk İslam kimliği kazanırken Rum, Ermeni ve Musevi cemaatler üzerine baskı kurulmamış, onların da kent hayatı için aktif rol almaları için gereken düzenlemeler yapılmıştır. Zaten İstanbul’un bir dünya kenti olmasında bahsi geçen tüm gurupların katkısı olmuştur.
Geçmişte Doğu Roma İmparatorluğu ve Osmanlı Devleti’ne başkentlik eden İstanbul bugün Türkiye Cumhuriyeti’nin nüfus bakımından en kalabalık, dinamik ve gelişen ekonomisi, sanat ve kültür birikimi ile en büyük merkezidir. Bir başka ifade ile İstanbul, Türkiye Cumhuriyeti’nin kurulmasıyla başşehir rolünü kaybetmesine karşın kalabalık nüfusu ve insan gücü yanında Türkiye’nin en büyük şehri olma niteliğini ve ayrıca ülkenin fikri, kültürel, iktisadi, ticari ve sanayi merkezi olma konumunu sürdürmüştür. Ülkenin idari ve siyasi anlamda başşehri Ankara olmakla birlikte İstanbul sanat, kültür, edebiyat, ekonomi, eğitim ve endüstri alanlarında Türkiye’nin başşehri olmaya devam etmektedir.
24 Mayıs 2005 Salı
go to Adana to feel the heat
Adana is the fourth largest city, located in the south Turkey. Adana received many domestic migrants from the south east region in recent years which changed the demographic and social landscape of the city. In this regard, it is an excellent site for social scientists to observe urban changes within the context of migration, social change and networks.
The city is well known for its kebab and its unbearably hot climate. Kebab is prepared of meat and cooked deliciously. If accommponied by salad and shalgam (a special local drink) nothing can compare to it. If you want to feel its taste fully, you should order a hot and spicy one. Then you are in heaven.
What troubles many people is the hot weather which becomes a real pain in summer days. The best time to be in Adana is either April or May.
I went to Adana at the end May and enjoyed the warmth. When it was 15 degrees in Istanbul it was around 35 in Adana. What I did first was to have spicy kebab with shalgam of course. Having kebab as the first thing when in Adana is almost like a ritual for people who lived in this city for sometime. The city also offers a nice view from around the Dam.
What I say is this: if you want to feel the heat of food and weather, just go to Adana. You wouldn't regret if you do that in April or May.
The city is well known for its kebab and its unbearably hot climate. Kebab is prepared of meat and cooked deliciously. If accommponied by salad and shalgam (a special local drink) nothing can compare to it. If you want to feel its taste fully, you should order a hot and spicy one. Then you are in heaven.
What troubles many people is the hot weather which becomes a real pain in summer days. The best time to be in Adana is either April or May.
I went to Adana at the end May and enjoyed the warmth. When it was 15 degrees in Istanbul it was around 35 in Adana. What I did first was to have spicy kebab with shalgam of course. Having kebab as the first thing when in Adana is almost like a ritual for people who lived in this city for sometime. The city also offers a nice view from around the Dam.
What I say is this: if you want to feel the heat of food and weather, just go to Adana. You wouldn't regret if you do that in April or May.
17 Mayıs 2005 Salı
sociology conference at Galatasaray University
Galatasaray University and the Association of French Speaking Sociologists have organized an international conference in Istanbul between 12 and 14 May 2005. The focus and the main theme of the conference was New Socialities/Communalities in a Fragmented Era. The conference lasted for three days with excellent paper presenatians both in French and in Turkish. Young sociologists seemed to be very promising in their research and argumentation. The conference touched upon numerous topics such as migration, youth culture, identity construction, gender issues, the media, communication, life cycles, education, urbanization, love, nation state, religion and secularizm. I presented a paper on secularization theory and its critics. It seemed to me that papers on religion, secularizm and Islam received more attention than other papers. What was the most beautiful aspect of the conference was the location of the university and efforts of hosting students. Students did a great job. They were smart and very helpful all the time. moreover, the University provided really delicious lunch for the participants right next to the bosphorous. if you have lunch in a restaurant with a similar view you have to pay a fortune. Students and academics at this university are really like be in such a breathtaking location. the conference ended with a boat tour. organizers deserverd our sincere "thanks". I hope some of the papers will be published so that discussions can go beyond the confines of the conference halls.
breakfast at the bosphorous
have you ever tried having a breakfast on a sunny day sitting along the bosphorous? If yes, well done. You know what you are doing. You are very lucky to be in such a nice spot. If not, you don't know what you are missing in istanbul. last sunday I went to Yenikoy for breakfast and had one of the most delicious one. The view of the sea made it absolutely perfect. right after a big breakfast with fresh bread and simit (turkish bagel but much tastier than bagels) I had a short walk. it was a perfect sunday. sun, sea and fresh simit made my day. I strongly recommend anyone in istanbul (or any visitor to this great city) to have such an experience. get up early if you do not want to get stuck in traffic.
Kaydol:
Kayıtlar (Atom)